روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۳۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن الحسن بن محبوب عن عبد الله بن سنان عن حمزه بن حمران عن ابيه عن ابي جعفر ع قال :

إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا كَانَ مِنْ أَمْرِهِ أَنْ يُكْرِمَ عَبْداً وَ لَهُ ذَنْبٌ اِبْتَلاَهُ بِالسُّقْمِ فَإِنْ لَمْ يَفْعَلْ‏ ذَلِكَ لَهُ اِبْتَلاَهُ بِالْحَاجَةِ فَإِنْ لَمْ يَفْعَلْ بِهِ ذَلِكَ شَدَّدَ عَلَيْهِ اَلْمَوْتَ لِيُكَافِيَهُ بِذَلِكَ اَلذَّنْبِ قَالَ وَ إِذَا كَانَ مِنْ أَمْرِهِ أَنْ يُهِينَ عَبْداً وَ لَهُ عِنْدَهُ حَسَنَةٌ صَحَّحَ بَدَنَهُ فَإِنْ لَمْ يَفْعَلْ بِهِ ذَلِكَ وَسَّعَ عَلَيْهِ فِي رِزْقِهِ فَإِنْ هُوَ لَمْ يَفْعَلْ ذَلِكَ بِهِ هَوَّنَ عَلَيْهِ اَلْمَوْتَ لِيُكَافِيَهُ بِتِلْكَ اَلْحَسَنَةِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۳۷

از امام باقر (ع) كه فرمود: به راستى چون بناى خدا عز و جل بر اين است كه بنده‏اى را گرامى دارد و او را گناهى است، بيمارش كند، و اگر نكند نيازمندش سازد و اگر نكند، به سختى جانش گيرد تا تلافى آن گناه بشود. و چون بنا دارد بنده‏اى را خوار كند و حسنه‏اى نزد او دارد، تندرستش دارد و اگر با وى آن را نكند، روزى فراوانش دهد و اگر آن را هم نكند، با وى به آسانى جانش را گيرد تا عوض آن حسنه باشد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۷۹

حضرت باقر عليه السّلام فرمود: چون خداى عز و جل خواهد كه بنده‏اى را كه داراى گناهيست اكرام كند او را به بيمارى گرفتارى كند، و اگر اين كار را نكند به نيازمندى مبتلايش سازد، و اگر اين كار را با او نگرد مرگ را بر او سخت كند تا بدان واسطه گناهش را جبران كند (و بگناهش مكافات كند) فرمود و چون بخواهد بنده‏اى را كه حسنه‏اى در نزدش دارد خوار كند تنش را سالم كند و اگر اين كار را در باره‏اش نكند روزيش را فراخ گرداند، و اگر آن را هم در باره‏اش انجام ندهد مرگ را بر او آسان كند تا بدان سبب در عوض آن حسنه او را پاداش دهد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۴۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محّمد بن عيسى، از حسن بن محبوب، از عبداللَّه بن سنان، از حمزة بن حمران، از پدرش، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «به درستى كه خداى عز و جل چون از امر و فرمانش اين باشد كه بنده‏اى را گرامى دارد، و او را گناهى باشد، او را به بيمارى مبتلا گرداند، و اگر اين ابتلاء و امتحان را با او نكند، او را به حاجت و پريشانى مبتلا كند، و اگر اين را با او نكند، مردن را بر او سخت گرداند كه جانش را به دشوارى بگيرد، تا آنكه او را به آن گناه سزا دهد». حضرت فرمود: «و اگر از امر آن جناب اين باشد كه او را خوار گرداند، و او را در نزد آن جناب ثوابى باشد، بدنش را صحيح گرداند و پيوسته تندرست باشد، و اگر اين را با او نكند، بر او در روزيش وسعت دهد، و اگر آن جناب اين را با او نكند، مردن را بر او سهل و آسان گرداند كه جانش را به آسانى بگيرد، تا آنكه او را به آن حسنه سزا دهد».