روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۰۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

ابو علي الاشعري عن محمد بن عبد الجبار عن ابن فضال عن ثعلبه بن ميمون عن ابي بصير عن ابي عبد الله ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِذََا مَسَّهُمْ طََائِفٌ مِنَ اَلشَّيْطََانِ تَذَكَّرُوا فَإِذََا هُمْ مُبْصِرُونَ‏ قَالَ هُوَ اَلْعَبْدُ يَهُمُّ بِالذَّنْبِ ثُمَّ يَتَذَكَّرُ فَيُمْسِكُ فَذَلِكَ قَوْلُهُ‏ تَذَكَّرُوا فَإِذََا هُمْ مُبْصِرُونَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۱۵

از ابى بصير، گويد: از امام صادق (ع) پرسيدم از قول خدا عز و جل (۲۰۲ سوره اعراف): «و چون يك شيطان دوره گرد بدانها سايد يادآور شوند و به ناگاه چشم خود را باز كنند» فرمود: او بنده‏اى است كه آهنگ گناه كند و سپس يادآور خدا شود و خوددارى كند و اين است قول او «يادآور شوند به ناگاه بينا گردند».

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۶۷

ابو بصير گويد: از حضرت صادق عليه السّلام از تفسير گفتار خداى عز و جل پرسيدم (كه فرمايد: همانا آنان كه پرهيزگارى كردند) «هر گاه شيطان رهگذرى خود را بدانها سايد ياد آور شوند و بناگاه بينا شوند» (سوره اعراف آيه ۲۰۱) فرمود: او بنده‏اى است كه آهنگ گناه كند سپس ياد آور از خدا شود و خود دارى كند، پس اينست گفتارش (كه فرمايد): «ياد آور شوند و بناگاه بينا شوند».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۲۹

ابو على اشعرى، از محمد بن عبد الجبّار، از ابن فضّال، از ثعلبة بن ميمون، از ابو بصير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: آن حضرت را سؤال كردم از قول خداى عز و جل: «إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ» «۲»؛ يعنى: «به درستى كه آنان كه پرهيز كردند، چون برسد ايشان را وسوسه و مكرى از جانب شيطان، كه در خاطرها فرود آيد و به گرد آن در آيد، پند گيرند و خدا را ياد كنند؛ پس ناگاه ايشان بينايان باشند، كه راه حق و صواب را ببينند». و حضرت فرمود كه: «مراد از آن، بنده‏اى است كه قصد گناه مى‏كند، بعد از آن، متذكّر مى‏شود و به اين سبب باز مى‏ايستد. و اين، معنى قول آن جناب است كه فرموده: «تَذَكَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ»». __________________________________________________ (۲). اعراف، ۲۰۱.