روایت:الکافی جلد ۱ ش ۲۸۲

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

محمد بن الحسن عن سهل بن زياد عن محمد بن اسماعيل بن بزيع عن محمد بن زيد قال :

جِئْتُ إِلَى‏ اَلرِّضَا ع‏ أَسْأَلُهُ عَنِ اَلتَّوْحِيدِ فَأَمْلَى عَلَيَّ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ اَلْأَشْيَاءِ إِنْشَاءً وَ مُبْتَدِعِهَا اِبْتِدَاعاً بِقُدْرَتِهِ وَ حِكْمَتِهِ‏ لاَ مِنْ شَيْ‏ءٍ فَيَبْطُلَ اَلاِخْتِرَاعُ‏ وَ لاَ لِعِلَّةٍ فَلاَ يَصِحَّ اَلاِبْتِدَاعُ‏ خَلَقَ مَا شَاءَ كَيْفَ شَاءَ مُتَوَحِّداً بِذَلِكَ‏ لِإِظْهَارِ حِكْمَتِهِ وَ حَقِيقَةِ رُبُوبِيَّتِهِ‏ لاَ تَضْبِطُهُ اَلْعُقُولُ‏ وَ لاَ تَبْلُغُهُ اَلْأَوْهَامُ‏ وَ لاََ تُدْرِكُهُ اَلْأَبْصََارُ وَ لاَ يُحِيطُ بِهِ مِقْدَارٌ عَجَزَتْ دُونَهُ اَلْعِبَارَةُ وَ كَلَّتْ دُونَهُ اَلْأَبْصَارُ وَ ضَلَّ فِيهِ تَصَارِيفُ اَلصِّفَاتِ‏ اِحْتَجَبَ بِغَيْرِ حِجَابٍ مَحْجُوبٍ وَ اِسْتَتَرَ بِغَيْرِ سِتْرٍ مَسْتُورٍ عُرِفَ بِغَيْرِ رُؤْيَةٍ وَ وُصِفَ بِغَيْرِ صُورَةٍ وَ نُعِتَ بِغَيْرِ جِسْمٍ‏ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ‏ اَلْكَبِيرُ اَلْمُتَعَالِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۳۰۱

محمد بن زيد گويد: خدمت امام رضا (ع) رسيدم تا از توحيد بپرسم، او خود برايم ديكته كرد كه: حمد از آن خدا است كه همه چيز را پديده هستى داده و ابتكارى به جا نموده است، نه چيزى پيش آفرينش او بوده تا اختراع صدق نكند و نه علت و سببى در ميان بوده كه ابتكار درست نيايد، هر چه را چنانچه خواست آفريد و در اين آفرينش تنهائى گزيد براى اظهار حكمت و حقيقت ربوبيت خود، خردها او را در چنگ نيارند و اوهام به وى نرسند، ديده‏ها او را درك نكنند و در اندازه نگنجد، زبان تعبير در برابر آستان او درمانده و ديده‏ها در فرود هستى او خود را ببازند، صفات گوناگون در حضرت او گم و سرنگونند، بى‏پرده در نهانى عميق نهفته است و بى‏پوشش كلانى خود را در پرده گرفته، ناديده شناخته شده و بى‏تصوير ستوده گرديده و بى‏جسمى نشانه‏گذارى شده، نيست شايسته پرستشى جز خداى بزرگ و برتر.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۱۴۱

محمد بن زيد گويد خدمت حضرت رضا شرفياب شدم و در باره توحيد پرسيدم، حضرت برايم ديكته كرد: ستايش خداى راست كه همه چيز را بدون نقشه پديد آورد و بقدرت و حكمت خويش اختراعشان كرد آنها را از چيزى نيافريد تا اختراع صادق نيايد و علت و سببى در ميان نبود تا ابتكار صحيح نباشد آنچه را خواست چنانچه خواست با يكتائى خويش براى اظهار حكمت و حقيقت ربوبيتش آفريد، خردها او را بدست نگيرند و خاطرها باو نرسند، بينائيها دركش نكنند و در اندازه نگنجد، در آستانش تعبير ناتوان و بينائى‏ها در مانده‏اند هر گونه ستايشى در مقام او نارسا است، بى‏پرده نهانست و بى‏پوشش پوشيده، ناديده شناخته شده و بى‏تصور ستوده گرديده و بى‏جسم توصيف شده، شايسته ستايشى جز خداى بزرگ متعال نيست.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۳۳۷

محمد بن حسن، از سهل بن زياد، از محمد بن اسماعيل بن بَزيع، از محمد بن زيد روايت كرده است كه گفت: به خدمت حضرت امام رضا عليه السلام رسيدم كه او را از توحيد خدا سؤال كنم. آن حضرت از بر فرمود و من نوشتم كه: «هر ستايش و سپاسى كه بود و هست و خواهد بود، ثابت است از براى خدا كه چيزها را شكافته و به ديد آورده، از كتم عدم به صحراى وجود؛ به ديد آوردنى بدون ماده و مثال و نمونه، و آنها را اختراع فرموده و از سر نو پيدا نموده؛ اختراعى بدون علت و صورت، به قدرت و حكمت خويش، نه آنها را از چيزى آفريده كه اختراع باطل شود و نه به جهت علتى خلق فرموده كه ابتداع صحيح نباشد (چه اختراع از نو چيزى پيدا كردن، و ابتداع چيز نو آوردن است). آفريده آنچه را كه خواسته، به آن كيفيتى كه خواسته، در حالتى كه متوحد و تنها است در اين آفرينش، به جهت اظهار درست‏كردارى و حقيقت پروردگارى خويش. عقل‏ها او را ضبط نمى‏توانند نمود، و خيال‏ها به او نمى‏رسد، و ديدها او را درنيابند، و اندازه به او احاطه نمى‏كند. عبارت و سخن، در نزد بيان وصف او عاجز و درمانده، و ديدها در نزد او كند و وامانده، و گردش صفات در او گمراه شده و راهى نجسته است. در پرده رفته بى پرده‏اى كه از نظرها دور باشد، و پنهان شده بى پوششى كه مستور باشد؛ چه در عين خفا، كمال ظهور دارد، و معروف است بدون ديدن، و موصوف است به غير صورت، و منعوت است به‏ غير جسم، كه نه جسم است و نه صورت. نيست خدايى مگر خداى بزرگوار عظيم الشأن كه برتر از همه يا بلند مرتبه است».