روایت:الکافی جلد ۱ ش ۲۳۱

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

علي بن ابراهيم عن محمد بن عيسي بن عبيد عن الحسن بن محبوب عن ابن رياب و عن غير واحد عن ابي عبد الله ع قال :

مَنْ عَبَدَ اَللَّهَ بِالتَّوَهُّمِ‏ فَقَدْ كَفَرَ وَ مَنْ عَبَدَ اَلاِسْمَ‏ دُونَ اَلْمَعْنَى‏ فَقَدْ كَفَرَ وَ مَنْ عَبَدَ اَلاِسْمَ وَ اَلْمَعْنَى فَقَدْ أَشْرَكَ‏ وَ مَنْ عَبَدَ اَلْمَعْنَى‏ بِإِيقَاعِ اَلْأَسْمَاءِ عَلَيْهِ‏ بِصِفَاتِهِ‏ اَلَّتِي وَصَفَ بِهَا نَفْسَهُ‏ فَعَقَدَ عَلَيْهِ قَلْبَهُ‏ وَ نَطَقَ بِهِ لِسَانُهُ فِي سَرَائِرِهِ وَ عَلاَنِيَتِهِ‏ فَأُولَئِكَ أَصْحَابُ‏ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ حَقّاً وَ فِي حَدِيثٍ آخَرَ أُولََئِكَ هُمُ اَلْمُؤْمِنُونَ حَقًّا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۲۵۳

امام صادق (ع) فرمود: هر كه خدا را به صرف توهم پرستد كافر است، هر كه نام را بى‏مسمى پرستد كافر است، هر كه نام و صاحب نام را همراه هم پرستد مشرك است، هر كه صرف معنى را پرستد به تطبيق اسماء و صفاتى كه خود را بدان ستوده و دل بدان دهد و در نهان و آشكار و در زبان سازد همانها به راستى‏ اصحاب امير المؤمنين باشند. در حديث ديگر آنان همان مؤمنان بر حق باشند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۱۱۶

امام صادق (ع) فرمود: كسى كه خدا را از روى خيال خود پرستد كافر است، كسى كه تنها نام خدا را بدون صاحب نام پرستد كافر است كسى كه نام و صاحب نام را با هم پرستد مشرك است، كسى كه صاحب نام را پرستد و با صفاتى كه خود را بآن ستوده نامها را هم بر آن تطبيق كند و دل بدان محكم كند و در نهان و آشكارش بزبان آورد اينها اصحاب حقيقى امير المؤمنين (ع) ميباشند.و در حديث ديگر است: ايشان مؤمنين حقيقى ميباشند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۲۸۷

على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى بن عُبيد، از حسن بن محبوب، از ابن رئاب و از چند نفر ديگر، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود كه: «هر كه خدا را عبادت كند به توهّم و گمان، بى آن‏كه يقين به وجود آن جناب داشته باشد، كافر است. و آن‏كه اسم خدا را عبادت كند، به واسطه حروف يا مفهوم وضعى، نه آن‏كه معنى آن را كه از آن به اين اسم تعبير مى‏شود، عبادت كند، كافر است. و آن‏كه اسم و معنى هر دو را عبادت كند، مشرك است و آن‏كه معنى را عبادت كند، و اسم‏هاى آن جناب را بر او واقع سازد، با آن صفاتى كه خدا خويش را به آنها وصف فرموده، و دل خود را بر آن محكم گرداند، كه به آن اعتقاد به هم رساند، و زبانش به آن گويا گردد، و در نهان و آشكار خويش، اين گروهْ اصحابِ امير المؤمنين‏اند عليه السلام از روى حق و راستى». در حديث ديگر چنين است: «اين گروه، ايشانند گرويدگان به گرويدنى درست و راست و خالص از شك و ريب و كاملان در ايمانند».