روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۱۰۱
آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة
عده من اصحابنا عن احمد بن محمد عن علي بن الحكم عن مفضل بن صالح عن جابر عن ابي جعفر ع :
الکافی جلد ۱ ش ۱۱۰۰ | حدیث | الکافی جلد ۱ ش ۱۱۰۲ | |||||||||||||
|
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۱۷۷
امام باقر (ع) در تفسير قول خدا عز و جل (۱۱۵ سوره طه): «و هر آينه پيش از اين با آدم سفارشى كرديم و آن را فراموش كرد و تصميمى در او نديديم» فرمود: به او سفارش كرديم در باره محمد (ص) و امامان پس از وى و آن را ترك كرد و تصميمى نداشت كه آنان چنين باشند و همانا اولو العزم را اولو العزم ناميدند براى آنكه به آنها در باره محمد (ص) و اوصياء پس از وى و خصوص در باره مهدى (ع) و روش او سفارش داده شده و آنها تصميم يافتند كه مطلب همين است و بدان اقرار كردهاند.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۸۳
امام باقر عليه السلام در باره قول خداى عز و جل «از پيش بآدم سفارشى كرديم، او فراموش كرد و برايش آهنگ پايدارى نديديم- ۱۱۵ سوره ۲۰-» فرمود: يعنى در باره محمد و امامان بعد از او بوى سفارش كرديم، او ترك نمود و تصميم نگرفت كه ايشان چنانند و پيغمبرانى كه اولو العزم ناميده شدند، از اين جهت است كه خدا در باره محمد و اوصياء بعد از او، خصوصا در باره حضرت مهدى و روش او بايشان سفارش فرمود و آنها تصميم خود را استوار كردند كه مطلب چنين است و اعتراف نمودند.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۴۲۳
چند نفر از اصحاب ما روايت كردهاند، از احمد بن محمد، از على بن حَكَم، از مفضّل بن صالح، از جابر، از امام محمدباقر عليه السلام در قول خداى عزّوجلّ «وَ لَقَدْ عَهِدْنا إِلى آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ وَ لَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْماً» «۱»، يعنى: «و هر آينه كه ما عهد كرديم به سوى آدم، پس از اين زمان (يعنى: او را امر فرموديم) پس فراموش كرد (يعنى: آن امر را ترك كرد) و نيافتيم از براى او عزيمت و دل بستگى را». و گفت كه: حضرت فرمود: «عهد كرديم به سوى او در باب محمد و ائمه عليهم السلام بعد از او، پس ترك نمود و او را عزمى نبود كه ايشان همچنيناند. و جز اين نيست كه اولوالعزم از پيغمبران را اولوالعزم ناميدند، زيرا كه خدا به سوى ايشان عهد فرمود در باب محمد و اوصياى بعد از او، و حضرت مهدى و طريقه و روش او، و عزم ايشان جمع شد بر اينكه اين امر، همچنين است و بر اقرار و اعتراف به آن». __________________________________________________ (۱). طه، ۱۱۵.