عَدْن
«عَدْن» در لغت به معناى اقامت و بقاء در یک مکان و استقرار و ثبات است، و لذا به «معدن» که جایگاه بقاى مواد خاصى است، این کلمه اطلاق مى شود; بنابراین، مفهوم «عَدْن» با خلود شباهت دارد. ولى از آنجا که در جمله قبل به مسأله خلود اشاره شده، چنین استفاده مى شود که «جنّات عدن» محل خاصى از بهشت پروردگار است، که بر سایر باغ هاى بهشت امتیاز دارد.
و در سوره «مریم» این مفهوم را مى رساند که ساکنان آن همیشه در آن «مقیم» خواهند بود. توصیف به «عَدْن»، که به معناى همیشگى و جاودانى است، دلیل بر این است که بهشت همچون باغ ها و نعمت هاى این جهان نیست که زائل شدنى باشد; زیرا چیزى که انسان را در رابطه با نعمت هاى بزرگ این جهان نگران مى سازد، این است که همه آنها سرانجام زوال پذیرند، اما این نگرانى در مورد نعمت هاى بهشتى وجود ندارد.
ریشه کلمه
- عدن (۱۱ بار)
قاموس قرآن
استقرار «عَدَنَ به مكان كذا: اِسْتَقَرَّ» و از آن است معدن به معنى مستقُّر جواهر در مجمع فرموده: عدن و اقامت و خلود نظير هماند. در نهايه آمده: «عدن باالمكان: اذا الزمه ولم يبرح منه» [رعد:23]، اين كلمه يازده بار در قرآن آمده و همه درباره بهشت آخرت است و مراد از آن خلود و دوام است، يعنى جنّات استقرار و خلود. بعضى آنرا علم جنّات گفتهاند و از رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلم» منقول است: «عَدَنٌ دارُاللَّهِ اَلَّتى لَم تَرَها عَينٌ وَلم تَخطُر عَلى قَلبِ بَشَرٍ لا يَسكُنُها غَيرُ ثَلاثَةٍ النَبيّينَ وَ الصِّدّيقينَ وَ الشُّهَداءِ يَقوُلُ اللَّهُ عَزَّوَجَّلَ طوُبى لِمَن دَخَلَكِ». واللّه العالم.
