روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۳۲۴
آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة
علي بن محمد عن محمد بن ابراهيم المعروف بابن الكردي عن محمد بن علي بن ابراهيم بن موسي بن جعفر قال :
| الکافی جلد ۱ ش ۱۳۲۳ | حدیث | الکافی جلد ۱ ش ۱۳۲۵ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۴۹۱
از محمد بن على بن ابراهيم بن موسى بن جعفر (ع) كه گفت: كار بر ما سخت شد، پدرم به من گفت: ما را نزد اين مرد يعنى ابا محمد (امام عسكرى ع) ببر زيرا از او جود و بخششى به گوش مىرسد، گفتم: او را مىشناسى؟ گفت: او را نمىشناسم و هرگز او را نديدم. گويد: ما آهنگ آن حضرت كرديم و پدرم در ميان راه به من گفت: چه اندازه نيازمنديم كه پانصد درهم به ما بدهد، دويست درهم براى جامه و دويست درهم براى اداى بدهكارى و صد درهم براى هزينه زندگى، من هم با خود گفتم: كاش سيصد درهم براى من دستور مىداد تا با صد درهم الاغى مىخريدم و صد درهم را هزينه مىكردم و صد درهم هم براى جامه مصرف مىكردم و به كوهستان مىرفتم. گويد: چون به در خانه رسيديم، غلام آن حضرت نزد ما بيرون شد و گفت: على بن ابراهيم و محمد پسرش وارد شوند و چون نزد او رفتم و بر او سلام داديم، به پدرم گفت: اى على، براى چه تا كنون از ما جدا بودى؟ در پاسخ گفت: اى آقاى من، شرم داشتم كه شما را به اين وضع ديدار كنم و چون از نزد او بيرون آمديم، غلام او آمد و به پدرم كيسهاى داد و گفت: اين پانصد درهم است، ۲۰۰ درهم براى جامه و ۲۰۰ درهم براى بدهكارى و صد درهم براى هزينه و به من هم كيسهاى داد و گفت: اين سيصد درهم است، صد درهم آن را بهاى الاغى بده و صد درهم براى جامه و صد درهم براى هزينه زندگى و به كوهستان هم مرو، به سُوراء برو (سورى: شهرى در اطراف حله و محلى در بغداد) و به سورى رفت و در آن جا زنى گرفت و امروز هزار اشرفى در آمد دارد و با اين حال معتقد به وقف است (يعنى امامت به موسى كاظم ختم شده و آن حضرت: امام غائب قائم است). محمد بن ابراهيم گويد: من به او گفتم: واى بر تو، دليلى روشنتر از اين مىخواهى؟ در پاسخ من گفت: اين امرى است كه ما بدان عادت كرديم و بر آن رفتيم (يعنى مسلك خانوادگى ما است).
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۳۶
محمد بن على بن ابراهيم بن موسى بن جعفر عليهما السلام گويد: كار ما سخت و دشوار گرديد، پدرم بمن گفت: با من بيا نزد اين مرد يعنى ابو محمد (امام عسكرى عليه السلام) برويم، زيرا از او جوانمردى شنيده مىشود، گفتم: او را ميشناسى؟ گفت: نميشناسم و هرگز او را نديدهام، سپس آهنگ او كرديم، پدرم در بين راه بمن ميگفت: چقدر احتياج به ۵۰۰ درهم داريم. اگر بما بدهد ۲۰۰ درهمش را براى پوشاك و ۲۰۰ درهمش را براى بدهى و ۱۰۰ درهمش را براى مخارج صرف ميكنيم، منهم با خود گفتم: كاش بمن هم ۳۰۰ درهم بدهد كه با ۱۰۰ درهمش الاغى بخرم و ۱۰۰ درهمش براى خرجى و ۱۰۰ ديگرش براى پوشاك باشد تا بكوهستان (همدان و اطرافش) بروم. چون بدر خانه رسيديم، غلامش آمد و گفت: على بن ابراهيم با پسرش محمد در آيند، چون وارد شديم و سلام كرديم، بپدرم فرمود: اى على! چرا تا كنون نزد ما نيامدى؟ پدرم گفت: آقاى من! خجالت ميكشيدم با اين وضع بملاقات شما آيم، چون از نزدش بيرون رفتيم، غلامش آمد و بپدرم كيسه پولى داد و گفت: اين ۵۰۰ درهم است كه ۲۰۰ آن براى پوشاك و ۲۰۰ آن براى بدهى و ۱۰۰ آن براى خرجيت باشد. و كيسهئى بمن داد و گفت، اين ۳۰۰ درهم است، ۱۰۰ درهمش براى خريد الاغ و ۱۰۰ درهمش براى پوشاك و ۱۰۰ درهمش براى مخارجت باشد. و بكوهستان نرو، بلكه به سوراء برو. او به سوراء رفت و با زنى ازدواج كرد و اكنون هزار دينار عايدى املاك دارد، با وجود اين واقفى مذهب است (يعنى هفت امامى است و عقيده دارد موسى بن جعفر عليه السلام نمرده و او امام قائم است) محمد بن ابراهيم گويد: باو گفتم: واى بر تو! مگر دليلى روشنتر از اين ميخواهى؟!! (كه امام يازدهم از دل تو آگاه باشد و بمقدار احتياجت بتو كمك كند) او گفت: اين امريست كه بدان عادت كردهايم (يعنى كيش و مذهب خانوادگى ماست).
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۷۲۹
على بن محمد، از محمد بن ابراهيم كه معروف است به ابن كُردى، از محمد بن على بن ابراهيم بن موسى بن جعفر روايت كرده است كه گفت: امر معاش بر ما تنگ شد، پدرم به من گفت: با ما بيا تا به نزد اين مرد- يعنى: امام حسن عسكرى عليه السلام- رويم؛ زيرا كه مردم جوانمردى و جود از او نقل كردند. من گفتم كه: او را مىشناسى؟ گفت: او را نمىشناسم و هرگز او را نديدهام. محمد بن على مىگويد كه: ما قصد آن حضرت كرديم، پدرم در عرض راه به من گفت: چه بسيار احتياج داريم كه بفرماييد پانصد درم به ما دهند: دويست درم از براى جامه، و دويست درم از براى قرض، و صد درم از براى اخراجات يوميّه. و من در دل خود گفتم كه: كاش آن حضرت مىفرمود كه سيصد درم به من دهند: صد درم كه به آن الاغى بخرم، و صد درم از براى اخراجات، و صدر درم از براى جامه. و به سوى جبل (يعنى: جبل شمر) بيرون روم. (و بعضى گفتهاند كه: مراد، بلاد جبل است و آن از آذربايجان و عراق عرب و فارس و ديلم است). محمد مىگويد كه: چون به در خانه آن حضرت رسيديم، غلامش به سوى ما بيرون آمد و گفت: على بن ابراهيم و محمد، پسرش، داخل شوند. و چون بر او داخل شديم و سلام كرديم، به پدرم فرمود كه: «اى على، چه چيز تو را از ما به عقب انداخت تا اين وقت؟ و چرا دير به نزد ما آمدى؟» پدرم عرض كرد كه: اى سيّد مَن، شرم كردم كه تو را با اين حالت پريشان ملاقات كنم. و چون از نزد او بيرون آمديم، غلامش به نزد ما آمد و كيسهاى به پدرم داد و گفت: اين پانصد درم: دويست درم از براى جامه، و دويست درم از براى فلان، يعنى: قرض، و صد درم از براى اخراجات، و كيسهاى ديگر به من داد و گفت: اين سيصد درم: صد درم را قرار ده در بهاى الاغ، و صد درم از براى جامه، و صد درم از براى اخراجات. و به سوى جبل بيرون مرو و بر و به سوى سوراء. «۱» محمد بن ابراهيم راوى مىگويد كه: محمد بن على به سوراء رفت و در آنجا زنى گرفت و در همان روز، هزار دينار به دستش آمد، و با اين حال اعتقاد به وقف دارد و واقفى مذهب است. و محمد بن ابراهيم مىگويد كه: به او گفتم: واى بر تو، آيا امرى را از اين ظاهرتر اراده دارى كه بر امامت آن حضرت دلالت كند؟ در جواب گفت كه: اين مذهب وقف امرى است كه بر آن جارى شدهايم و عادت كردهايم. __________________________________________________
(۱). و سوراء دهى است از دهات بغداد كه در كنار فرات است. و بعضى گفتهاند كه: آن، حلّه است. (مترجم)
