روایت:الکافی جلد ۲ ش ۴۱۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن النوفلي عن السكوني عن ابي عبد الله ع قال قال رسول الله ص :

مَا اِصْطَحَبَ اِثْنَانِ إِلاَّ كَانَ أَعْظَمُهُمَا أَجْراً وَ أَحَبُّهُمَا إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَرْفَقَهُمَا بِصَاحِبِهِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۳۶۳

رسول خدا (ص) فرمود: دو كس با هم مصاحبت نكنند جز آنكه مزد بيشتر و محبوب‏تر نزد خدا عز و جل آن كس باشد كه به يار خود نرمش و لطف بيشتر دارد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۸۴

رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: هيچ دو نفرى با هم رفاقت و همدمى نكنند، جز آنكه نرميش با رفيقش بيشتر است، نزد خداى عز و جل پاداشش بزرگتر و محبوبيتش بيشتر است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۱۷

على بن ابراهيم، از پدرش، از نوفلى، از سكونى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: هرگز دو كس با يكديگر صحبت نداشته‏اند، مگر آنكه بزرگ‏ترين ايشان از روى اجر، و دوست‏ترين ايشان به سوى خداى عز و جل، نرم‏ترين ايشان به يار خويش بوده است».