بَازِغا
از الکتاب
«بازِغ» از مادّه «بزغ» (بر وزن نذر) در اصل، به معناى شکافتن و جارى ساختن خون است و لذا به جراحى کردنِ «بیطار» (دامپزشک) «بزغ» گفته مى شود; اطلاق این کلمه بر طلوع آفتاب یا ماه، در حقیقت، آمیخته با یک نوع تشبیه زیبا است; زیرا آفتاب و ماه به هنگام طلوع خود، گویا پرده تاریکى را مى شکافند. علاوه بر این، طلوع آفتاب در کنار افق، سرخى کمرنگى که بى شباهت به رنگ خون نیست، ایجاد مى کند.
ریشه کلمه
- بزغ (۲ بار)
