روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۹۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْحُدُود

و روي سليمان بن خالد عن ابي عبد الله ع :

فِي عَبْدٍ بَيْنَ رَجُلَيْنِ أَعْتَقَ أَحَدُهُمَا نَصِيبَهُ ثُمَّ إِنَّ اَلْعَبْدَ أَتَى حَدّاً مِنْ حُدُودِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ قَالَ إِنْ كَانَ اَلْعَبْدُ حَيْثُ أُعْتِقَ نِصْفُهُ قُوِّمَ لِيُغَرَّمَ اَلَّذِي أَعْتَقَهُ نِصْفَ قِيمَتِهِ فَنِصْفُهُ حُرٌّ يُضْرَبُ نِصْفَ حَدِّ اَلْحُرِّ وَ يُضْرَبُ نِصْفَ حَدِّ اَلْعَبْدِ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ قُوِّمَ فَهُوَ عَبْدٌ يُضْرَبُ حَدَّ اَلْعَبْدِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۷۹

سليمان بن خالد گويد: امام صادق عليه السّلام در باره برده‏اى كه دو تن مالك داشت و يكى از آن دو سهم خود را آزاد كرد، سپس آن بنده مرتكب عملى شد كه موجب حدّ الهى بود فرمود: اگر هنگامى كه آزاد شد قيمت شود كه غرامت نيمه او را آزادكننده به ديگرى بپردازد، پس نيم وى آزاد است، و نيم حدّ را بايد حدّ آزاد و نيم ديگر را بايد باندازه حدّ برده تازيانه بخورد، و اگر قيمت نشده باشد پس برده است و حدّ عبد را بايد در باره او اجرا كرد.