روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۱۹۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي الحسن بن محبوب عن عبد الله بن سنان و ابن بكير عن ابي عبد الله ع قال :

سُئِلَ عَنِ اَلْمُؤْمِنِ يَقْتُلُ اَلْمُؤْمِنَ مُتَعَمِّداً لَهُ تَوْبَةٌ فَقَالَ إِنْ كَانَ قَتَلَهُ لِإِيمَانِهِ فَلاَ تَوْبَةَ لَهُ وَ إِنْ كَانَ قَتَلَهُ لِغَضَبٍ أَوْ لِسَبَبِ شَيْ‏ءٍ مِنْ أَمْرِ اَلدُّنْيَا فَإِنَّ تَوْبَتَهُ أَنْ يُقَادَ مِنْهُ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ عَلِمَ بِهِ أَحَدٌ اِنْطَلَقَ إِلَى أَوْلِيَاءِ اَلْمَقْتُولِ فَأَقَرَّ عِنْدَهُمْ بِقَتْلِ صَاحِبِهِمْ فَإِنْ عَفَوْا عَنْهُ فَلَمْ يَقْتُلُوهُ أَعْطَاهُمْ اَلدِّيَةَ وَ أَعْتَقَ نَسَمَةً وَ صَامَ‏ شَهْرَيْنِ مُتَتََابِعَيْنِ‏ وَ أَطْعَمَ سِتِّينَ مِسْكِيناً تَوْبَةً إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۵۶

عبد اللَّه بن سنان و عبد اللَّه بن بكير هر دو از امام صادق عليه السّلام روايت كرده‏اند كه از آن حضرت پرسيدند: آيا مؤمنى كه مؤمن ديگرى را عمدا بقتل رساند تو به دارد (يعنى آيا توبه‏اش پذيرفته مى‏شود؟) فرمود: چنانچه بجهت ايمانش (تشيّعش) او را كشته باشد، چنين كسى توبه نخواهد داشت، ولى اگر براى جهات ديگر، يا از روى غضب يا امرى از امور دنيا باشد، توبه‏اش آنست كه قصاص شود، و اگر كسى اطلاع ندارد كه او قاتل است، خود نزد اولياء مقتول برود و نزد آنان بقتل خويشاوندشان اقرار كند، پس اگر او را عفو كردند و او را قصاص نكردند، ديه مقتول را بايشان تسليم كند، و برده‏اى هم (بعنوان كفّاره) آزاد نمايد، و دو ماه پى در پى روزه بگيرد، و شصت مسكين را هم سير كند، و توبه نمايد (براى عمل) قتل عمد بسوى خداوند عزّ و جلّ.