روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۸۸۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

قال :

وَ سَأَلْتُهُ‏ عَنْ رَجُلٍ رَهَنَ عِنْدَ رَجُلٍ رَهْناً عَلَى أَلْفِ دِرْهَمٍ وَ اَلرَّهْنُ يُسَاوِي أَلْفَيْنِ فَضَاعَ قَالَ يَرْجِعُ عَلَيْهِ بِفَضْلِ مَا رَهَنَهُ وَ إِنْ كَانَ أَنْقَصَ مِمَّا رَهَنَهُ عَلَيْهِ رَجَعَ عَلَى اَلرَّاهِنِ بِالْفَضْلِ وَ إِنْ كَانَ اَلرَّهْنُ يَسْوَي مَا رَهَنَهُ عَلَيْهِ فَالرَّهْنُ بِمَا فِيهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۲۱

عبد اللَّه گويد: و از آن حضرت عليه السّلام پرسيدم: مردى يك هزار درهم از ديگرى وام گرفته و مالى را كه دو هزار درهم ارزش داشته نزد او گرو نهاده (و به دليل بى‏توجّهى) مال تلف شده است، امام عليه السّلام فرمود: راهن اضافه مال خود را از قرض دهنده مطالبه مى‏كند، و اگر ارزش گرو كمتر از مبلغ وام بود طلبكار بقيّه طلب خود را از بدهكار وصول كند، و چنانچه مساوى بود (يعنى رهن و قرض) پس حساب هر دو پرداخت شده است. نويسنده اين كتاب- رحمه اللَّه- گويد: اين در صورتى است كه رهن‏گيرنده در حفظ متاع كوتاهى كرده و آن را مواظبت نكرده باشد، لكن اگر در حفظ مال مطابق معمول كوشش خود را كرده و آن را در جاى مناسبى قرار داده و بدون تقصير و اختيار او، مال تلف شده است، آنچه به قرض داده از گرو گذارنده طلبكار است و از او مى‏ستاند و دليل اين گفتار خبريست كه در زير نقل مى‏شود: