روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۳۲۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الْإِبَاق

روي عن ابي جميله عن عبد الله بن ابي يعفور عن ابي عبد الله ع قال :

وَ اُكْتُبْ لِلْآبِقِ فِي وَرَقَةٍ أَوْ فِي قِرْطَاسٍ بِسْمِ اَللََّهِ اَلرَّحْمََنِ اَلرَّحِيمِ‏ يَدُ فُلاَنٍ مَغْلُولَةٌ إِلَى عُنُقِهِ إِذَا أَخْرَجَهَا لَمْ يَكَدْ يَرََاهََا وَ مَنْ لَمْ يَجْعَلِ اَللََّهُ لَهُ نُوراً فَمََا لَهُ مِنْ نُورٍ ثُمَّ لُفَّهَا ثُمَّ اِجْعَلْهَا بَيْنَ عُودَيْنِ ثُمَّ أَلْقِهَا فِي كَوَّةِ بَيْتٍ مُظْلِمٍ فِي اَلْمَوْضِعِ اَلَّذِي كَانَ يَأْوِي فِيهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۹۲

عبد اللَّه بن أبى يعفور گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: براى پيدا كردن و يا بازگشت بنده فرارى اين دستور را به كار بند: در ورقه‏اى بنويس:

«بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم يد فلان مغلولة الى عنقه اذا أخرجها لم يكد يراها و من لم يجعل اللَّه له نورا فما له من نور»

يعنى: فلان كس دستش به گردنش زنجير باد، آنچنان كه اگر بيرون آورد نتواندش ديد و آن كس كه خداوند براى او روشنى قرار نداده روشنى نخواهد داشت. سپس آن را به دو شاخه بندد و از سوراخ سقف اطاق تاريكى بياويزد در آن خانه‏اى كه او زندگى مى‏كرده است.