روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۴۹۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ النِّكَاح

روي عمار الساباطي عن ابي عبد الله ع قال :

وَ اَلْعَقِيقَةُ لاَزِمَةٌ لِمَنْ كَانَ غَنِيّاً وَ مَنْ كَانَ فَقِيراً إِذَا أَيْسَرَ فَعَلَ فَإِنْ لَمْ يَقْدِرْ عَلَى ذَلِكَ فَلَيْسَ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ وَ إِنْ لَمْ يَعُقَّ عَنْهُ حَتَّى ضَحَّى عَنْهُ فَقَدْ أَجْزَأَتْهُ اَلْأُضْحِيَّةُ وَ كُلُّ مَوْلُودٍ مُرْتَهَنٌ بِعَقِيقَتِهِ وَ قَالَ فِي اَلْعَقِيقَةِ يُذْبَحُ عَنْهُ كَبْشٌ فَإِنْ لَمْ يُوجَدْ كَبْشٌ أَجْزَأَهُ مَا يُجْزِي فِي اَلْأُضْحِيَّةِ وَ إِلاَّ فَحَمَلٌ أَعْظَمُ مَا يَكُونُ مِنْ حُمْلاَنِ اَلسَّنَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۶۳

عمّار ساباطى از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه فرمود: عقيقه در صورتى كه شخص توانگر باشد واجب است، و هر كس كه تهى دست است هر گاه كه توانائى يافت انجام دهد، و چنانچه هيچ گاه توانگر نشد بر او چيزى نيست و اگر عقيقه نكرد تا عيد اضحى شد و قربانى نمود اين خود براى او كافى است و هر مولودى گرو عقيقه خود است، و در عقيقه فرمود گوسفندى فربه قربانى كنند، چنانچه نيافتند هر چه در أضحى قربانى بتوان كرد آن را عقيقه كنند و اگر آن ميسّر نشد برّه‏اى چاق كه در همان سال بدنيا آمده كفايت مى‏كند.