روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۰۲۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الصَّيْدِ وَ الذَّبَائِح-بَابُ الْأَكْلِ وَ الشُّرْبِ فِي آنِيَةِ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ غَيْرِ ذَلِكَ مِنْ آدَابِ الطَّعَام

روي ثعلبه عن بريد العجلي عن ابي عبد الله ع :

وَ أَنَّهُ كَرِهَ‏ اَلشُّرْبَ فِي اَلْفِضَّةِ وَ فِي اَلْقَدَحِ اَلْمُفَضَّضِ وَ كَرِهَ أَنْ يُدَّهَنَ مِنْ مُدْهُنٍ مُفَضَّضٍ وَ اَلْمُشْطُ كَذَلِكَ فَإِنْ لَمْ يَجِدْ بُدّاً مِنَ اَلشُّرْبِ فِي اَلْقَدَحِ اَلْمُفَضَّضِ عَدَلَ بِفَمِهِ عَنْ مَوْضِعِ اَلْفِضَّةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸۲

بريد بن معاوية العجلى گويد: امام صادق عليه السّلام مكروه‏ داشت: نوشيدن از ظرف نقره و همچنين ظرفى كه آب نقره داده‏اند، و نيز از روغن شيشه يا ظرفى كه نقره اندود است خود را روغن زند، همين طور شانه كه از نقره بود، و هر گاه كه ناچار مى‏شد كه از ظرف يا كاسه آب نقره داده بنوشد دهان خود را از نقره كنار مى‏گرفت.