روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۶۶۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و قد روي :

أَنَّ اَلْحَجَّ أَفْضَلُ مِنَ اَلصَّلاَةِ وَ اَلصِّيَامِ لِأَنَّ اَلْمُصَلِّيَ إِنَّمَا يَشْتَغِلُ عَنْ أَهْلِهِ سَاعَةً وَ أَنَّ اَلصَّائِمَ يَشْتَغِلُ عَنْ أَهْلِهِ بَيَاضَ يَوْمٍ وَ أَنَّ اَلْحَاجَّ يُشْخِصُ بَدَنَهُ وَ يُضْحِي نَفْسَهُ‏ وَ يُنْفِقُ مَالَهُ وَ يُطِيلُ اَلْغَيْبَةَ عَنْ أَهْلِهِ لاَ فِي مَالٍ يَرْجُوهُ وَ لاَ إِلَى تِجَارَةٍ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۹

و روايت شده است كه حجّ از نماز و روزه افضل است، زيرا شخص نمازگزار بقدر ساعتى از توجّه بزن و فرزند منصرف مى‏شود، و شخص روزه‏دار به اندازه يك روز از اهل و عيال باز مى‏ماند، ولى شخص حجّ‏گزار تن خود را برنج مى‏افكند، و جان خويش را بحرارت اشعّه خورشيد ميسپارد، و مالش را انفاق مى‏كند، و دوران دورى از اهل و همسر خود را به درازا مى‏كشد، بى‏آنكه اميد دست يافتن بمالى يا بهره بردن از تجارتى داشته باشد.