روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۴۳۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

روي احمد بن محمد بن ابي نصر البزنطي عن ابي الحسن الرضا ع :

فِي رَجُلٍ نَذَرَ عَلَى نَفْسِهِ إِنْ هُوَ سَلِمَ مِنْ مَرَضٍ أَوْ تَخَلَّصَ مِنْ حَبْسٍ أَنْ يَصُومَ كُلَ‏ يَوْمِ أَرْبِعَاءَ وَ هُوَ اَلْيَوْمُ اَلَّذِي تَخَلَّصَ فِيهِ فَعَجَزَ عَنْ ذَلِكَ لِعِلَّةٍ أَصَابَتْهُ أَوْ غَيْرِ ذَلِكَ فَمَدَّ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِلرَّجُلِ فِي عُمُرِهِ وَ اِجْتَمَعَ عَلَيْهِ صَوْمٌ كَثِيرٌ مَا كَفَّارَةُ ذَلِكَ قَالَ تَصَدَّقَ لِكُلِّ يَوْمٍ مُدّاً مِنْ حِنْطَةٍ أَوْ بِمُدِّ تَمْرٍ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۹۸

در روايت احمد بن محمّد بن ابى نصر بزنطى آمده است كه گفت: از امام ابو الحسن رضا عليه السّلام راجع به مردى سؤال كردم كه در باره خود نذر كرد كه اگر از مرضى شفا يابد، يا از حبسى خلاص گردد، هر روز چهارشنبه را، كه خود در همان روز خلاص شده، روزه بدارد، ولى او به علّت اصابتش يا به علتى ديگر از وفاى به اين نذر عاجز ماند، و خداى عزّ و جلّ عمر او را امتداد داد، و روزه‏اى بسيار بر ذمّه او بار شد، اكنون كفّاره آن چيست؟ امام فرمود: مى‏بايد براى هر روز مدّى از گندم يا مدّى از خرما صدقه بدهد.