روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۲۵۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و روي الحسن بن محبوب عن عبد الله بن مرحوم الازدي قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

مَنْ صَامَ‏ أَوَّلَ يَوْمٍ مِنْ شَعْبَانَ‏ وَجَبَتْ لَهُ‏ اَلْجَنَّةُ اَلْبَتَّةَ وَ مَنْ صَامَ يَوْمَيْنِ نَظَرَ اَللَّهُ إِلَيْهِ فِي كُلِّ يَوْمٍ وَ لَيْلَةٍ فِي دَارِ اَلدُّنْيَا وَ دَاوَمَ نَظَرَهُ إِلَيْهِ فِي‏ اَلْجَنَّةِ وَ مَنْ صَامَ ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ زَارَهُ اَللَّهُ فِي‏ عَرْشِهِ‏ مِنْ‏ جَنَّتِهِ‏ فِي كُلِّ يَوْمٍ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۱۳

و حسن بن محبوب، از عبد اللَّه بن مرحوم أزدى روايت كرده است، كه گفت: امام صادق عليه السّلام را شنيدم كه مى‏فرمود: كسى كه نخستين روز از شعبان را روزه بدارد البته بهشت بر او واجب مى‏شود، و كسى كه دو روز روزه بدارد، خدا در هر روز و شب در دار دنيا به نظر لطف در او مى‏نگرد، و در بهشت نگريستن بسوى او را دوام مى‏بخشد، و كسى كه سه روز روزه بدارد، خدا در هر روز از عرش‏خود او را در بهشت خود ديدار مى‏كند. مصنّف اين كتاب- رحمه اللَّه گفت: معنى ديدار كردن خدا ديدار پيامبران او و حجتهاى او- صلوات اللَّه عليهم- است، كه هر كس ايشان را ديدار كند، خداى عزّ و جلّ را ديدار كرده، همان طور كه هر كس ايشان را اطاعت كند، خدا را اطاعت كرده است، و هر كس كه ايشان را عصيان كند، خدا را عصيان كرده، و هر كس كه پيروى ايشان كند، خداى عزّ و جلّ را پيروى كرده است. و معنى اين ديدار بدان گونه كه گروه «مشبّهه» تأويل و توجيه كرده‏اند نيست. «۱»- «تعالى اللَّه عما يقولون علوّا كبيرا» خدا از آنچه اين كژانديشان مى‏گويند بسيار بالاتر است-. __________________________________________________

(۱) بعيد نيست كه معنى ديدار با ايشان عطف توجّه خدا نسبت به ايشان باشد.