روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۴۰۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

: 

وَ وَقَفَ‏ اَلنَّبِيُّ ص‏ بِعَرَفَةَ فِي مَيْسَرَةِ اَلْجَبَلِ فَجَعَلَ اَلنَّاسُ يَبْتَدِرُونَ‏ أَخْفَافَ نَاقَتِهِ فَيَقِفُونَ إِلَى جَانِبِهَا فَنَحَّاهَا فَفَعَلُوا مِثْلَ ذَلِكَ فَقَالَ أَيُّهَا اَلنَّاسُ إِنَّهُ لَيْسَ مَوْضِعُ أَخْفَافِ نَاقَتِي بِالْمَوْقِفِ وَ لَكِنْ هَذَا كُلُّهُ مَوْقِفٌ وَ أَشَارَ بِيَدِهِ وَ قَالَ ع‏ عَرَفَةُ كُلُّهَا مَوْقِفٌ وَ لَوْ لَمْ يَكُنْ إِلاَّ مَا تَحْتَ خُفِّ نَاقَتِي لَمْ يَسَعِ اَلنَّاسَ ذَلِكَ وَ فَعَلَ ع فِي‏ اَلْمُزْدَلِفَةِ مِثْلَ ذَلِكَ فَإِذَا رَأَيْتَ خَلَلاً فَتَقَدَّمْ فَسُدَّهُ بِنَفْسِكَ وَ رَاحِلَتِكَ فَإِنَّ اَللَّهَ تَعَالَى يُحِبُّ أَنْ تُسَدَّ تِلْكَ اَلْخِلاَلُ‏ وَ اِنْتَقِلْ عَنِ اَلْهِضَابِ وَ اِتَّقِ‏ اَلْأَرَاكَ‏ وَ نَمِرَةَ وَ هِيَ‏ بَطْنُ عُرَنَةَ وَ ثَوِيَّةَ وَ ذَا اَلْمَجَازِ فَإِنَّهُ لَيْسَ مِنْ‏ عَرَفَاتٍ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۵۲

و پيمبر (ص) در سرزمين عرفه، در سمت چپ كوه وقوف كرد، پس ‏مردم بسوى گامهاى شتر آن حضرت مبادرت آغاز كردند، چنان كه در كنار آن شتر وقوف ميكردند، در اين موقع پيمبر صلّى اللَّه عليه و آله شتر را از آنجا دور ساخت، ولى مردم همان گونه عمل ميكردند، پس پيمبر صلّى اللَّه عليه و آله فرمود: أيا اى مردمان، تنها محلّ گامهاى شتر من موقف نيست، بلكه اين ناحيه يكسره موقف است، و با گفتن اين جمله با دست خود اشاره كرد، و فرمود، عرفه، همگيش موقف است و اگر هيچ محلّى بجز جاى گامهاى شتر من موقف نميبود، آن محلّ گنجايش مردم را نميداشت. (و پيمبر صلّى اللَّه عليه و آله در مزدلفه نيز چنين كرد). پس چون خللى- يعنى فرجه و فاصله‏اى- را به بينى گام فرا نه، و با نيروى خودت، و بوسيله شتر سواريت آن را مسدود كن، زيرا خداى تعالى دوست ميدارد كه آن خللها مسدود گردد. و از نقاط مرتفع به اراضى مسطّح منتقل شو، و از وقوف در «أراك» و «نمره»- كه همان بطن عرنه است- و از «ثويّه» و «ذو المجاز» احتراز كن، زيرا كه آنها از عرفات نيستند.