روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۷۵۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْجَمَاعَةِ وَ فَضْلِهَا

ما رواه جميل بن دراج عن زراره عن احدهما ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ يُصَلِّي بِقَوْمٍ رَكْعَتَيْنِ ثُمَّ أَخْبَرَهُمْ أَنَّهُ لَيْسَ عَلَى وُضُوءٍ قَالَ يُتِمُّ اَلْقَوْمُ صَلاَتَهُمْ فَإِنَّهُ لَيْسَ عَلَى اَلْإِمَامِ ضَمَانٌ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۷۵

و آن خبريست كه جميل بن درّاج از زراره و او از امام باقر يا صادق عليهما السّلام روايت كرده كه گفت: از آن حضرت (امام باقر يا امام صادق عليهما السّلام) سؤال كردم از پيشنمازى كه دو ركعت از نماز را با مردم بخواند بعد به مردم اطّلاع دهد و گويد كه وضو نداشته است، در اين صورت حكم چيست؟ امام فرمود: آن جماعت خود نمازشان را تمام مى‏كنند همانا ضمانتى بر عهد امام نيست (كه حتما از او حدثى سر نزند يا فراموشى او را دست ندهد). مؤلّف- رحمه اللَّه- ميگويد: حجّتهاى الهى و ائمّه معصومين عليهم السّلام بسيار برتر و بلند مرتبه‏تر از آن هستند كه اخبارشان با هم اختلاف داشته باشد، مگر بسبب اختلاف احوال- يعنى خبرى كه متضمّن حكمى در حال خاصّى است، در صورتى كه آن حال در جاى ديگر تغيير پيدا كند حكم نيز به تبع حال اخير ديگرگون شود-.