روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۱۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْأَذَانِ وَ الْإِقَامَةِ وَ ثَوَابِ الْمُؤَذِّنِين

و روي زراره عن ابي جعفر ع انه قال :

لاَ يُجْزِيكَ مِنَ اَلْأَذَانِ إِلاَّ مَا أَسْمَعْتَ نَفْسَكَ أَوْ فَهَّمْتَهُ وَ أَفْصِحْ بِالْأَلِفِ وَ اَلْهَاءِ وَ صَلِّ عَلَى‏ اَلنَّبِيِ‏ وَ آلِهِ ص‏ كُلَّمَا ذَكَرْتَهُ أَوْ ذَكَرَهُ ذَاكِرٌ عِنْدَكَ فِي أَذَانٍ أَوْ غَيْرِهِ وَ كُلَّمَا اِشْتَدَّ صَوْتُكَ مِنْ غَيْرِ أَنْ تُجْهِدَ نَفْسَكَ كَانَ مَنْ يَسْمَعُ أَكْثَرَ وَ كَانَ أَجْرُكَ فِي ذَلِكَ أَعْظَمَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۳۲

و زراره از امام محمّد باقر عليه السّلام روايت كرده كه [آن حضرت‏] فرمود: كافى نيست تو را اذان مگر آنچه را كه خود گوش فرا دارى و بشنوى يا آن را بفهمى و (منظور اينست كه آنقدر صداى خود را بلند كنى كه لا أقل خود صوت خود را بشنوى نه آنكه آنقدر آهسته بگوئى كه خود نشنوى) و الف و هاء را نيكو ظاهر ساز، و صلوات فرست بر پيامبر و آل او صلّى اللَّه عليه و آله هر گاه كه از آن حضرت نام مى‏برى، يا هر گاه شخصى ديگر در حضور تو از آن حضرت ياد مى‏كند و نام او را بر زبان ميراند؛ چه هنگام گفتن أذان و چه مواقع ديگر. و هر چه صداى تو در أذان بلندتر و قويتر باشد بدون آنكه خود را به تعب اندازى‏ افراد بيشترى صدايت را مى‏شنوند و بهمان نسبت پاداش تو در گفتن أذان بزرگتر خواهد بود.