روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۰۴۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن محمد بن خالد و الحسين بن سعيد جميعا عن النضر بن سويد عن يحيي الحلبي عن عبد الله بن مسكان عن يعقوب الاحمر قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّهُ أَصَابَتْنِي هُمُومٌ وَ أَشْيَاءُ لَمْ يَبْقَ شَيْ‏ءٌ مِنَ اَلْخَيْرِ إِلاَّ وَ قَدْ تَفَلَّتَ مِنِّي مِنْهُ طَائِفَةٌ حَتَّى‏ اَلْقُرْآنُ‏ لَقَدْ تَفَلَّتَ مِنِّي طَائِفَةٌ مِنْهُ قَالَ فَفَزِعَ عِنْدَ ذَلِكَ حِينَ ذَكَرْتُ‏ اَلْقُرْآنَ‏ ثُمَّ قَالَ إِنَّ اَلرَّجُلَ لَيَنْسَى اَلسُّورَةَ مِنَ‏ اَلْقُرْآنِ‏ فَتَأْتِيهِ‏ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ حَتَّى تُشْرِفَ عَلَيْهِ مِنْ دَرَجَةٍ مِنْ بَعْضِ اَلدَّرَجَاتِ فَتَقُولُ اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ فَيَقُولُ وَ عَلَيْكِ اَلسَّلاَمُ مَنْ أَنْتِ فَتَقُولُ أَنَا سُورَةُ كَذَا وَ كَذَا ضَيَّعْتَنِي وَ تَرَكْتَنِي أَمَا لَوْ تَمَسَّكْتَ بِي بَلَغْتُ بِكَ هَذِهِ اَلدَّرَجَةَ ثُمَّ أَشَارَ بِإِصْبَعِهِ ثُمَّ قَالَ عَلَيْكُمْ‏ بِالْقُرْآنِ‏ فَتَعَلَّمُوهُ فَإِنَّ مِنَ اَلنَّاسِ مَنْ يَتَعَلَّمُ‏ اَلْقُرْآنَ‏ لِيُقَالَ فُلاَنٌ قَارِئٌ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَتَعَلَّمُهُ فَيَطْلُبُ بِهِ اَلصَّوْتَ فَيُقَالُ فُلاَنٌ حَسَنُ اَلصَّوْتِ وَ لَيْسَ فِي ذَلِكَ خَيْرٌ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَتَعَلَّمُهُ فَيَقُومُ بِهِ فِي لَيْلِهِ وَ نَهَارِهِ لاَ يُبَالِي مَنْ عَلِمَ ذَلِكَ وَ مَنْ لَمْ يَعْلَمْهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۴۱۳

از يعقوب احمر، گويد: به امام صادق (ع) گفتم: قربانت، راستى كه به من همومى و گرفتاريهائى رسيده كه هر خير و نيكى را از دستم ربوده تا برسد به قرآن كه قسمتى از آن از يادم رفته است. گويد: آن حضرت در هنگام اين گزارش چون به نام قرآن رسيدم در هراس شد، سپس فرمود: راستى مردى است كه سوره‏اى از قرآن را فراموش مى‏كند و آن سوره روز قيامت نزد او آيد تا اينكه از يكى درجات بهشت بر او سرازير شود و به او گويد: بر تو درود، در پاسخ او گويد: درود بر تو، تو كيستى؟ بگويد: من فلان سوره‏ام كه مرا ضايع گذاشتى و ترك كردى، اما اگر به من چسبيده بودى، تو را به اين درجه مى‏رسانيدم سپس با انگشتش اشاره كرد، سپس فرمود: بچسبيد به قرآن و آن را بياموزيد، راستى برخى مردمند كمه قرآن ياد گيرند براى شهرت تا گويند: فلانى قرآن‏دان است، و برخى آن را براى آوازه‏خوانى ياد گيرند تا گويند: فلانى خوش آواز است، و در اين آموزش خيرى نيست، و برخى آن را ياد گيرند و در شب و روز به عمل بدان قيام كنند و توجّه ندارند كه كسى آن را بداند يا نداند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۱۱

يعقوب احمر گويد: بحضرت صادق عليه السّلام عرضكردم: قربانت گردم هر آينه بمن اندوهها و ناراحتيهائى رسيده كه چيزى از خير و نيكى برايم نگذارده و همه را از كفم ربوده تا بدان جا كه قسمتى از قرآن را از يادم برده، گويد: آن حضرت از اين جريان كه گفتم: چون بنام قرآن رسيدم ناراحت شد سپس فرمود: همانا مرد سوره‏اى از قرآن را فراموش كند پس روز قيامت نزدش آيد تا از برخى از درجه‏هاى بهشت باو سر كشد و گويد: سلام عليك، گويد: و عليك السلام تو كيستى؟ گويد: من فلان سوره هستم كه مرا ضايع گذاردى و رها ساختى، آگاه باش كه اگر بمن چسبيده بودى تو را باين درجه ميرساندم سپس با انگشت اشاره كرده فرمود: بر شما باد بقرآن پس بياموزيد آن را، زيرا برخى از مردم هستند كه قرآن را بياموزند كه گفته شود: فلان كس قرآن خوان است، و برخى براى آوازه‏خوانى آن را ياد گيرند كه بگويند: فلانى خوش صدا است، و در اينها خيرى نيست، و برخى هستند كه آن را ياد گيرند و دستورات آن را در شب و روز انجام دهند، و توجه ندارند كه كسى بداند يا نداند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۶۲۹

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از محمد بن خالد و حسين بن سعيد، هر دو، از نضر بن سويد، از يحيى حلبى، از عبدللَّه بن مسكان، از يعقوب احمر روايت كرده‏اند كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: فداى تو گردم! به درستى كه اندوه‏ها و چيزى چند به من رسيده، كه چيزى از خوبى نمانده، مگر آنكه قدرى از آن از من رها شده و آن را فراموش كرده‏ام، حتى قرآن، كه قدرى از آن از من رها شده و فراموش نموده‏ام. يعقوب گفت كه: پس حضرت در نزد اين سخن، در هنگامى كه قرآن را ذكر كردم، فزع نمود و ترسيد. بعد از آن، فرمود: «به درستى كه مردى سوره‏اى از قرآن را فراموش مى‏كند. پس آن سوره از قرآن در روز قيامت به نزد او مى‏آيد، تا آنكه از درجه بلندى از بعضى از درجات بهشت بر او مشرف مى‏شود و مى‏گويد كه: السّلام عليك. پس آن مرد در جواب مى‏گويد كه: و عليك السّلام، تو كيستى؟ مى‏گويد كه: من فلان سوره‏ام كه مرا ضايع كردى و ترك نمودى مرا. بدان و آگاه باش! كه اگر به من مستمسّك مى‏شدى، هر آينه تو را به اين درجه مى‏رسانيدم». پس به انگشت خود اشاره نمود. بعد از آن، فرمود: «بر شما باد به قرآن، كه آن را بياموزيد. پس به درستى كه از جمله مردمان كسى هست كه قرآن را بياموزد، از براى اينكه گفته شود كه: فلانى قارى است، و از جمله ايشان كسى هست كه آن را بياموزد، از براى اينكه به آن آواز را طلب كند (و به آواز خوش بخواند)، تا آنكه گفته شود كه: فلانى خوش‏آواز است، و در اين دو كس، هيچ خوبى نيست، و از جمله ايشان كسى هست كه آن را مى‏آموزد، پس در شب و روزها به آن قيام مى‏نمايد و آن را مى‏خواند، پروا نمى‏كند كه كسى آن را بداند، يا كسى آن را نداند».