روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۴۶۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن احمد بن محمد عن محمد بن سنان عن المفضل الجعفي قال قال ابو عبد الله ع :

إِنَّ اَلْحَسْرَةَ وَ اَلنَّدَامَةَ وَ اَلْوَيْلَ كُلَّهُ لِمَنْ لَمْ يَنْتَفِعْ بِمَا أَبْصَرَهُ وَ لَمْ يَدْرِ مَا اَلْأَمْرُ اَلَّذِي هُوَ عَلَيْهِ مُقِيمٌ أَ نَفْعٌ لَهُ أَمْ ضَرٌّ قُلْتُ لَهُ فَبِمَ يُعْرَفُ اَلنَّاجِي مِنْ هَؤُلاَءِ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ مَنْ كَانَ فِعْلُهُ لِقَوْلِهِ مُوَافِقاً فَأُثْبِتَ لَهُ اَلشَّهَادَةُ بِالنَّجَاةِ وَ مَنْ لَمْ يَكُنْ فِعْلُهُ لِقَوْلِهِ مُوَافِقاً فَإِنَّمَا ذَلِكَ مُسْتَوْدَعٌ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۴۸۳

از مفضل، از امام صادق (ع)، فرمود: راستى افسوس و پشيمانى و واويل همه براى كسى است كه بدان چه ببيند سود نبرد و نداند بر چه روش و مذهبى عمر مى‏گذراند، سود مى‏برد يا زيان؟ من به آن حضرت گفتم: قربانت! ناجى از اينان به چه نشانه شناخته مى‏شود؟ فرمود: هر كس كردارش با گفتارش موافق است گواهى نجات برايش ثبت شده، و هر كه كردارش با گفتارش موافق نيست، همانا ايمان او عاريت است (و در معرض زوال است).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۴۸

مفضل جعفى گويد: حضرت صادق عليه السّلام فرمود: براستى حسرت و پشيمانى و واى، همه اينها براى آن كس است كه بآنچه بيند سود نبرد و آنچه بر آن استوار است (از روش و عقيده) نداند كه چيست و آيا برايش سود بخشد يا زيان؟ من عرضكردم: قربانت پس از ميان اين مردم رستگارشان بچه چيز شناخته شود؟ فرمود: آن كس كه كردارش با گفتارش موافقت دارد (و آنچه ميگويد بدان عمل كند) گواهى بنجات و رستگارى براى او ثابت شده، و هر كه كردارش موافقت با گفتارش ندارد ايمانش عاريت است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۰۱

از او، از احمد بن محمد، از محمد بن سنان، از مفضّل جعفى روايت است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: «به درستى كه حسرت و پشيمانى، و همه ويل و عذاب، از براى كسى است كه منتفع نشود به آنچه او را بينا گردانيده، و نداند كه چيست آن امرى كه او بر آن اقامه و ايستادگى دارد، آيا نفع است از براى او، يا ضرر و زيان؟» عرض كردم كه: پس نجات يابنده‏اى از اين گروه، به چه چيز شناخته مى‏شود؟ فداى تو گردم! فرمود كه: «هر كه كردارش با گفتارش موافق و برابر باشد، از برايش گواهى دادن به نجات ميسّر مى‏شود. و هر كه كردارش با گفتارش موافق نباشد، جز اين نيست كه آن كس، مستودع است، كه خدا ايمان را به وديعت به او سپرده».