روایت:الکافی جلد ۱ ش ۴۶۲

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن الحسن بن علي الوشا قال حدثنا محمد بن الفضيل عن ابي حمزه قال :

قَالَ لِي‏ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ إِنَّمَا يَعْبُدُ اَللَّهَ مَنْ يَعْرِفُ اَللَّهَ فَأَمَّا مَنْ لاَ يَعْرِفُ اَللَّهَ‏ فَإِنَّمَا يَعْبُدُهُ هَكَذَا ضَلاَلاً قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَمَا مَعْرِفَةُ اَللَّهِ قَالَ تَصْدِيقُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ تَصْدِيقُ‏ رَسُولِهِ ص‏ وَ مُوَالاَةُ عَلِيٍّ ع‏ وَ اَلاِئْتِمَامُ بِهِ‏ وَ بِأَئِمَّةِ اَلْهُدَى ع‏ وَ اَلْبَرَاءَةُ إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ عَدُوِّهِمْ هَكَذَا يُعْرَفُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۵۹

ابى حمزه گويد: امام باقر (ع) به من فرمود: همانا كسى خدا را مى‏پرستد كه خدا را بشناسد ولى كسى كه خدا را نمى شناسد او را همين طور كه ملاحظه مى‏كنى به گمراهى مى‏پرستد، عرض كردم: قربانت، معرفت خدا چيست؟ فرمود: تصديق خداى عز و جل و تصديق رسول خدا (ص) و دوستداران على (ع) و پيروى از او و از امامان بر حق و بيزارى جستن به خدا از دشمن آنها، همچنين شناخته مى‏شود خداى عز و جل.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۵۴

ابو حمزة گويد: امام باقر (ع) بمن فرمود: همانا خدا را كسى پرستد كه او را بشناسد و اما كسى كه خدا را نشناسد او را اين گونه (مانند عامه از مردم) گمراهانه ميپرستد، عرض كردم قربانت گردم معرفت خدا چيست؟ فرمود: باور داشتن خداى عز و جل و باور داشتن پيغمبرش (ص) و دوست داشتن على (ع) و پيروى از او و از ائمه هدى عليهم السلام و بيزارى جستن بخداى عز و جل از دشمن ايشان، اين چنين شناخته مى‏شود خداى عز و جل.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۵۶۷

حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از حسن بن على وشّاء روايت كرده است كه گفت: حديث كرد ما را محمد بن فُضيل، از ابوحمزه كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام به من فرمود كه: «خدا را عبادت و بندگى نمى‏كند، مگر آن كس كه خدا را بشناسد. اما آن كس كه خدا را نمى‏شناسد، جز اين نيست كه عبادت مى‏كند همچنين كه مى‏بيند از مردم از روى ضلالت و گمراهى، يا در حالى كه گمراه است». عرض كردم كه: فداى تو گردم، پس شناخت خدا چه چيز است؟ حضرت فرمود كه: «تصديق كردن خداى عزّوجلّ و تصديق رسول او در آنچه آن جناب فرموده. و آن حضرت آورده، و موالات و دوستى با على، و اقتداى به آن حضرت در اعتقاد و گفتار و كردار، و به ائمه هدى عليهم السلام، و برائت و بيزارى به سوى خداى عزّوجلّ از دشمنان ايشان. و خداى عزّوجلّ همچنين شناخته مى‏شود».