روایت:الکافی جلد ۱ ش ۲۴۴

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن الحسين بن سعيد عن النضر بن سويد عن عاصم بن حميد قال قال :

سُئِلَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ عَنِ اَلتَّوْحِيدِ فَقَالَ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَلِمَ أَنَّهُ يَكُونُ فِي‏ آخِرِ اَلزَّمَانِ‏ أَقْوَامٌ مُتَعَمِّقُونَ‏ فَأَنْزَلَ اَللَّهُ تَعَالَى‏ قُلْ هُوَ اَللََّهُ أَحَدٌ وَ اَلْآيَاتِ مِنْ سُورَةِ اَلْحَدِيدِ إِلَى قَوْلِهِ‏ وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذََاتِ اَلصُّدُورِ فَمَنْ رَامَ‏ وَرَاءَ ذَلِكَ‏ فَقَدْ هَلَكَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۲۶۹

از على بن الحسين (ع) راجع به توحيد پرسش شد، فرمود: به راستى خداى عز و جل مى‏دانست در آخر الزمان مردمى كاونده آيند و به خاطر آنها سوره «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» را نازل كرد و آياتى از سوره حديد تا آنجا كه فرمايد: «وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» هر كه براى خداشناسى ما وراى اينها را بجويد هلاك است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۱۲۳

از امام چهارم (ع) راجع بتوحيد پرسش شد، فرمود: خداى عز و جل دانست كه در آخر الزمان مردمى محقق و مو شكاف آيند از اين رو سوره «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» و آيات سوره حديد را كه آخرش «وَ هُوَ عَلِيمٌ‏ بِذاتِ الصُّدُورِ» است نازل فرمود، پس هر كه براى خداشناسى غير از اين جويد هلاك است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۳۰۱

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از حسين بن سعيد، از نضر بن سُويد، از عاصم بن حُميد روايت كرده است كه گفت: از حضرت على بن الحسين عليه السلام سؤال شد از توحيد و خداشناسى، فرمود: «به درستى كه خداى عزّوجلّ دانست كه در آخرالزمان گروهى به هم خواهند رسيد كه متعمق باشند و در باب توحيد خدا پر دقت نمايند، به اين سبب سوره «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» و آياتى چند از اول سوره حديد را تا فرموده آن جناب: «عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» «۱»، فرو فرستاد كه خدا را به اين نحو بشناسند. پس هر كه بالاتر از آن را قصد كند، __________________________________________________

(۱). حديد، ۵.
                     

هلاك مى‏گردد» (و در اول سوره حديد مذكور است كه: «سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ* لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ يُحْيِي وَ يُمِيتُ وَ هُوَ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ* هُوَ الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ وَ الظَّاهِرُ وَ الْباطِنُ وَ هُوَ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَلِيمٌ* هُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوى‏ عَلَى الْعَرْشِ يَعْلَمُ ما يَلِجُ فِي الْأَرْضِ وَ ما يَخْرُجُ مِنْها وَ ما يَنْزِلُ مِنَ السَّماءِ وَ ما يَعْرُجُ فِيها وَ هُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ ما كُنْتُمْ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ* لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ إِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ* يُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهارِ وَ يُولِجُ النَّهارَ فِي اللَّيْلِ وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» «۱»، يعنى: «تسبيح و تنزيه كرد خدا را آنچه در آسمان‏ها است از: فرشتگان و آفتاب و ماه و ستارگان و غير آن، و آنچه در زمين است، از: حيوانات و نباتات و غير آن. اوست غالب در هر چه خواهد، و دانا به هر چه فرمايد. از براى اوست پادشاهى در آسمان‏ها و زمين. زنده مى‏گرداند مردگان را و مى‏ميراند زندگان را و بر همه چيز نهايت قدرت و توانايى دارد. اوست اول و پيش از همه موجودات كه پيش از او چيزى نبوده و آخر بعد از فناى ممكنات، كه بعد از او چيزى نخواهد بود؛ چه او را نهايتى نيست و ظاهر و هويدا كه وجودش در هر چه بنگرى پيدا است، و باطن و پنهان كه حقيقت ذات مقدس او را تعقل نتوان كرد. و او را به همه چيز هميشه عالم و دانا است و ظاهر و باطن در پيش او يكسان است. اوست آن‏كه آفريد آسمان‏ها و زمين را در مدت شش روز (يا آن‏كه يوم، عبارت است از يك دوره فلك اطلس و آن، آسمان نيست بلكه آسمان منحصر است در افلاك كواكب سبعه سياره و روز كه مقابل شب است، و تازى آن، نهار است و آن از حركت آسمانِ آفتاب- كه آسمان چهارم است- به هم مى‏رسد. پس مراد آن است كه آسمان‏هاى هفت گانه و زمين را در شش دوره فلك اطلس آفريد و زمان دوره آن يك شبانه روز است) پس مستولى شد بر عرش (يا قصد تدبر آن فرمود). مى‏داند آنچه را كه در آيد در زمين، چون تخم‏ها و مردگان و غير آن و آنچه را كه بيرون آيد از آن، چون نباتات و معادن و مانند آن و آنچه را كه فرود آيد از آسمان، چون احكام و فرشتگان و تگرگ و برف و باران و آنچه را كه بالا رود و در آيد در آن چون ارواح و اعمال بندگان و دعوت ايشان و فرشتگان، نويسندگان كردار ايشان و امثال آن و او با __________________________________________________

(۱). حديد، ۱ تا ۶.
                      

شما است به علم و قدرت عموماً، و به فضل و رحمت خصوصاً؛ در هر جا كه باشيد و خدا به آنچه مى‏كنيد- از خير و شر- بينايى تمام دارد و اوست پادشاهى آسمان‏ها و زمين كه حكم‏گذارى و فرمان‏روايى او در آنها است، و به سوى خدا بازگردانيده مى‏شود عاقبت همه كارها. در مى‏آورد شب را در روز (يعنى در آنْ افزايد چون ايام بهار و زمستان) و در مى‏آورد روز را در شب؛ چون فصل پاييز و تابستان و او دانا است به آنچه در دل‏ها است» (از امور مكنونه از عزائم و اعتقادات و ارادات، و چيزى از آنها پوشيده و پنهان نيست).