روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۱۶۷

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن محمد عن سهل بن زياد عن محمد بن سليمان الديلمي عن ابيه عن ابان بن تغلب عن ابي عبد الله ع قال :

قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَوْلُهُ فَلاَ اِقْتَحَمَ اَلْعَقَبَةَ فَقَالَ مَنْ أَكْرَمَهُ اَللَّهُ بِوَلاَيَتِنَا فَقَدْ جَازَ اَلْعَقَبَةَ وَ نَحْنُ تِلْكَ اَلْعَقَبَةُ اَلَّتِي مَنِ اِقْتَحَمَهَا نَجَا قَالَ فَسَكَتَ فَقَالَ لِي فَهَلاَّ أُفِيدُكَ حَرْفاً خَيْرٌ لَكَ مِنَ اَلدُّنْيَا وَ مَا فِيهَا قُلْتُ بَلَى جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ قَوْلُهُ‏ فَكُّ رَقَبَةٍ ثُمَّ قَالَ اَلنَّاسُ كُلُّهُمْ عَبِيدُ اَلنَّارِ غَيْرَكَ وَ أَصْحَابِكَ فَإِنَّ اَللَّهَ فَكَّ رِقَابَكُمْ مِنَ‏ اَلنَّارِ بِوَلاَيَتِنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۲۱۹

از ابان بن تغلب گويد: به امام صادق (ع) گفتم: قربانت قول خدا (۱۱ سوره بلد): «خود را بر گردنه نيفكنده است» يعنى چه؟ فرمود: هر كه را خدا به ولايت و دوستى ما گرامى دارد او از گردنه گذشته است، ما هستيم آن گردنه‏اى كه هر كه خود را از آن كشاند، نجات يابد، گويد: پس خموشى گرفت (گرفتم) پس از آن فرمود به من: آيا سخنى افاده نكنم كه بهتر از دنيا و ما فيها است؟ گفتم: چرا، قربانت بفرمائيد، فرمود: قول خدا (۱۳ سوره بلد): «فك رقبه- آزاد كردن بنده» سپس فرمود: همه مردم بندگان دوزخند، جز تو و ياران و هم مذهبانت كه خدا به بركت ولايت ما، شما را از دوزخ آزاد كرده است. تذكر: در حديث چهل و نهمِ اين باب شرح و تفسير اين آيه گذشت.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۳۰۷

ابان بن تغلب گويد: بامام صادق عليه السلام عرضكردم: قربانت، خداى تعالى فرمايد: «خود را بگردنه نينداخته- ۱۱ سوره ۹۰-» حضرت فرمود: كسى را كه خدا ببركت ولايت ما گراميش داشته از گردنه گذشته است و ما هستيم آن گردنه‏ئى كه هر كس وارد شود نجات يابد. راوى گويد: من خاموش بودم، باز حضرت فرمود: نميخواهى بتو حرفى آموزم و افاده كنم كه از دنيا و آنچه در آنست برايت بهتر باشد؟ عرضكردم: چرا قربانت، فرمود: آن قول خداست: «آزاد كردن بنده- ۱۳ سوره ۹۰-» آنگاه فرمود: مردم همگى برده دوزخند، مگر تو و اصحابت، زيرا خدا ببركت ولايت ما خانواده گردن شما را از آتش دوزخ رهائى بخشيده (بحديث ۱۱۲۸ رجوع شود).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۴۷۳

على بن محمد، از سهل بن زياد، از محمد بن سليمان ديلمى، از پدرش، از ابان بن تغلب، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: به آن حضرت عرض كردم كه: فداى تو گردم، چيست معنى قول خدا: «فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ» «۴»؟ فرمود كه: «هر كه خدا او را به ولايت ما گرامى دارد، از اين عقبه و گذار، گذشته است. و ماييم آن عقبه كه هر كه به مشقت‏ و زحمت در آن داخل شود، نجات يابد». راوى مى‏گويد كه: پس من ساكت شدم. حضرت فرمود كه: «نمى‏خواهى كه حرفى را به تو بفهمانم كه از براى تو، از دنيا و آنچه در آن است، بهتر باشد؟» عرض كردم: بلى، مى‏خواهم، فداى تو گردم. فرمود: «قول خدا «فَكُّ رَقَبَةٍ» «۱»» بعد از آن فرمود كه: «همه مردمان، بندگان و ملازم آتشند، غير از تو و اصحاب تو؛ زيرا كه خدا گردن‏ها و تن‏هاى شما را از قيد آتش آزاد و خلاص فرموده، به دوستى ما اهل بيت». __________________________________________________ (۴). بلد، ۱۱. (۱). بلد، ۱۳.