فَأَلْهَمَهَا
«أَلْهَمَها» از مادّه «الهام» در اصل به معناى بلعیدن یا نوشیدن چیزى است. سپس به معناى القاء مطلبى از سوى پروردگار در روح و جان آدمى آمده است; گویى روح انسان آن مطلب را با تمام وجودش مى نوشد و مى بلعد، و گاه به معناى وحى نیز آمده است. ولى بعضى از مفسرین معتقدند که تفاوت «الهام» با «وحى» در این است: شخصى که به او الهام مى شود، نمى فهمد مطلب را از کجا به دست آورده، اما آن که به او وحى مى شود هنگام وحى، مى داند از کجا و به چه وسیله به او رسیده است.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
[شمس:8]. لهم به معنى بلعيدن است «لَهِمَ الشَّىْءَ لَهْماً: اِبْتَلَعَهُ بِمَّرَةٍ» الهام تفهيم بخصوصى است از جانب خدا يا ملك كه مأمور خداست. راغب گويد:الهام القاء چيزى است در قلب و مخصوص است به اينكه از جانب خدا و از ملاء اعلى باشد مثل قول حضرت رسول «صلى اللَّه عليه و آله» «اِنَّ الرُّوحَ الْاَمينَ نَفَثَ فى رُوعى». معنى آيه: خدا فجور و تقواى نفس را به نفس تفهيم كرد و نفس انسانى را طورى آفريد كه ذاتاً خوب و بد و صلاح و فساد را مىفهمد. اين لفظ فقط يكبار در قرآن آمده است.
