نَفْعِه
ریشه کلمه
قاموس قرآن
فائده. بهره. [مائده:119]. و آن مقابل ضرر است كه فرموده: [اعراف:188]. [حج:13]. * [اعلى:9]. بعضى گفتهاند «ان» در آيه به معنى «قد»است يعنى يادآورى كن كه يادآورى فايده مىدهد و آن اخبار است به اينكه تذكر فائده دارد، به قول بعضى تقدير آيه «اِنْ نَفَعَتْ وَ اِنْ لَمْ تَنْفَعْ» است يعنى تذكر بده خواه مفيد باشد يا نه. ولى ظاهرا شرط حقيى است و منظور آن است: اگر تذكر فايده ندهد و لغو باشد، ديگر تذكر نده. به نظر مىآيد: تذكر غيراز ابلاغ و تذكر اولى است كه بايد به همه بشود آيات بعدى اين مطلب را روشن مىكند كه فرموده: «سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشى. وَ يَتَجَنَّبُهَا الْاَشْقَى. الَّذى يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرى» يعنى آنكه روحش خشيت دارد متذكر مىشود و آنكه اشقى است از تذكر سرمى پيچد على هذا تذكر لزومى ندارد و لغو خواهدبود ابلاغ اولى كه براى اتمام حجت است كافى خواهد بود پس [نجم:29]. آيه ذيل در باره ابلاغ و تذكر اولى است [غاشيه:21-24].
