الْحَافِرَة
از الکتاب
«حافِرَه» از مادّه «حفر» در اصل به معناى کندن زمین است; و اثرى که از آن باقى مى ماند «حفره» نامیده مى شود. سم اسب را «حافر» مى گویند، چون زمین را حفر مى کند; سپس «حافره» به عنوان کنایه در حالت نخستین استعمال شده; زیرا انسان از راهى که مى رود، زمین را با پاى خود حفر مى کند و جاى پاى او باقى مى ماند و هنگامى که باز مى گردد در همان «حفره هاى نخستین» گام مى نهد و لذا این واژه به معناى «حالت اول» آمده است. باید توجّه داشت که اسم فاعل در اینجا به معناى اسم مفعول و «حافِرَة» به معناى «محفورة» است.
ریشه کلمه
- حفر (۲ بار)
