بِقِيعَة
«قیعه» از مادّه «قِیْع» به عقیده بعضى، جمع «قاعه» به معناى زمین گسترده و وسیعى است که آب و گیاه ندارد، و به تعبیر دیگر به زمین هاى کویر مانند مى گویند، که سراب نیز غالباً در آنجا به چشم مى خورد. ولى جمعى از مفسران و ارباب لغت، این کلمه را مفرد مى دانند که جمع آن «قیعان» یا «قیعات» است.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
[طه:105-106]. قاع به معنى زمين هموار است كه كوه و جنگل در آن نباشد (قاموس) صفصف زمين هموار بى علف است گوئى در هموارى مثل يك صف مىباشد (مجمع) ظاهراً قاع و صفصف هر دو به يك معنى است ضمير «ينسفها» به جبال و ضمير «يذرها» به زمين بر مىگردد يعنى بگو خدايم كوهها را ريز ريز و پراكنده مىكند و زمين را بيابانى هموار و مسطح مىگرداند. اين لفظ فقط يكبار در قرآن آمده است. * [نور:39]. قيعَة چنانكه در قاموس و اقرب و مجمع گفته جمع قاع است ولى آن ظاهراً در آيه مفرد است در كشاف گفته قيعه به معنى قاع و يا جمع قاع است در اقرب الموارد نيز مفرد بودن آن را نقل كرده است و آن به معنى زمين وسيع و هموار است يعنى آنانكه كافراند اعمالشان مانند سرابى است در بيان هموار كه تشنه آن را آب مىپندارد اشاره به بى اثر بودن اعمال كفار است نسبت به آخرت.
