عَنِيد
کلمه «عَنِید» در اصل از «عِند» (بر وزن رِند) به معناى سمت و ناحیه است و در اینجا به معناى انحراف و گرایش به غیر راه حق آمده است و از مادّه «عناد» به معناى تکبر، خودپسندى و عدم تسلیم در برابر حق است، و به گفته بعضى، به آن نوع مخالفت و دشمنى گفته مى شود که آگاهانه صورت مى گیرد، یعنى انسان حقانیت چیزى را درک کند و با آن به مخالفت برخیزد، و «ولید» در سوره «مدثّر» مصداق روشن این معنا بود.
ریشه کلمه
- عند (۲۰۱ بار)
قاموس قرآن
طاغى و كسى كه دانسته با حق عناد و مخالفت كند. در قاموس آمده «عَنَدَ عَنوُداً: خالَفَ الْحَقَّ وَ رَدَّهُ عارِفاً بِهِ فَهُوَ عَنيدٌ» در مجمع فرموده: عنيد مبالغه عاند است و عناد آن است كه دانسته و از روى تكبّر يا ستم از حق امتناع كند. [هود:59]. از پيامبران ،خدا نافرمانى كردند و امر هر ستمگر طاغى و ستيزه گر را اطاعت كردند. [مدثر:16]. او راجع به آيات ما مخالف و ستيزه گر بود. اين كلمه در سوره ابراهيم:15 و ق:24. نيز آمده است.
