تُفَنّدُون
«تُفَنِّدُون» از مادّه «فَنَد» (بر وزن نمد) به معناى ناتوانى فکر و سفاهت و بعضى به معناى دروغ دانسته اند و در اصل به معناى فساد است; بنابراین جمله «لولا أن تفنّدون» یعنى: اگر مرا سفیه و فاسد العقل نخوانید.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
(بر وزن فرس) كم عقلى. ضعف رأى. «فَنِدَ الرَّجُلُ فَنَداً: خَرِفَ» تفنيد آن است كه كم عقلى و ضعف رأى را به كسى نسبت دهى [يوسف:94]. پدرشان (يعقوب «عليه السلام») گفت من بوى يوسف را استشمام مىكنم اگر در اشتباهم نشماريد و سفيهم ندانيد. يعنى اگر نگوئيد كه سفيه شده و كم عقل گرديده است. فِند (به كسر فاء و سكون نون) كوه بزرگ است اميرالمومنين «عليه السلام» در نهج البلاغه حكمت 447 درباره مالك اشتر رحمهاللَّه فرموده: «مالِكٌ وَ ما مالِكٌ (وَاللَّهِ) لَوْكانَ جَبَلاً لَكانَ فِنْداً...»مالك كيست مالك ؟اگر كوه بود كوه بزرگى بود. اين لفظ در قرآن مجيد فقط يكبار آمده است.
