يَعْزُب
«یَعْزُبُ» از مادّه «عزوب»، در اصل، به معناى دورى و جدایى از خانه و خانواده، براى یافتن مرتع جهت «گوسفندان» و چهار پایان است، و سپس به معناى غیبت و پنهانى، به طور مطلق استعمال شده است.
و به همین مناسبت به مردان یا زنانى که از همسر خود دور مانده اند «عزب» یا «عزبه» گفته مى شود.
ریشه کلمه
- عزب (۲ بار)
قاموس قرآن
عزوب به معنى غائب شدن، مخفى شدن، دور شدن است. در صحاح گفته: «عزب عنّى فلان: بعدو غاب» در اقرب الموارد گفته: «عزب عنه عزوباً: بعدوغاب و خفى» [يونس:61]، [سباء:3]. يعنى از علم و قدرت خدا چيزى دور و غائب نمىشود ولو هم وزن ذرّه باشد. مثل: [آل عمران:5]. در نهج البلاغه خطبه 136 فرموده: «حَتّى تَؤُوبَ اِلَى الْعَرَبِ عَوازِبُ اَحْلامِها» تا به عرب غائبات عقول آنها باز گردد و در نامه 45 خطاب به دنيا مىگويد: «اَعْزُبى عَنّى» از من دور شو این کلمه دوبار در قرآن مجيد آمده است.
