شَکُور
از الکتاب
«شکور» از مادّه «شُکر» است. «صبّار» و «شکور» هر دو صیغه مبالغه است که یکى فزونى صبر و استقامت را مى رساند و دیگرى فزونى شکرگزارى نعمت، اشاره به این که افراد باایمان نه در مشکلات و روزهاى سخت دست و پاى خود را گم مى کنند و تسلیم حوادث مى شوند و نه در روزهاى پیروزى و نعمت، گرفتار غرور و غفلت مى گردند. «شَکُور» صیغه مبالغه، به معناى بسیار شکرگزار، فزونى شکرگزارى را مى رساند، که همان تکرار شکر و تداوم آن با قلب و لسان و اعضاء است. تعبیر به «شَکُور» در سوره «تغابن» که یکى از اوصاف خدا است، دلیل بر این است که خداوند از بندگانش به وسیله پاداش هاى عظیم، تشکر مى کند.
ریشه کلمه
- شکر (۷۵ بار)
