بِکَأْس
«کَأْس» (بر وزن رأس) نزد اهل لغت، به ظرفى گفته مى شود که پر و لبریز باشد، و اگر خالى باشد، معمولاً به آن «قدح» مى گویند. «راغب» در «مفردات» مى گوید: اَلْکَأْسُ الاِنَاءُ بِمَا فِیْهِ مِنَ الشَّرابِ: «کأس به معناى ظرفى است که پر از نوشیدنى باشد». و گاه به خود جام یا محتواى آن نیز اطلاق مى شود.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
راغب مىگويد: كأس ظرف است با شراب «اَلْاِناءُ بِما فيهِ مِنَ الشَّرابِ» و در ظرف تنها و شراب تنها نيز به كار رود طبرسى نيز ذيل آيه [صافات:45]. ظرف توأم با شراب گفته و از اخفش نقل كرده: مراد از هر كأس در قرآن خمر است (خمر بهشتى). در صحاح از ابن اعرابى نقل شده: ظرف را كأس نگويند مگر اينكه در آن شراب باشد. اين لفظ شش بار در قرآن مجيد آمده است و مراد از آن كاسههاى پر از شراب بهشتى است [انسان:5]. نيكوكاران از كاسهاى يا شرابى مىخورند كه آميخته آن كافور بخصوصى است.
