الطّامّة
«طامَّة» از مادّه «طمّ» (بر وزن فنّ) در اصل، به معناى پر کردن است و به هر چیزى که در حدّ اعلى قرار گیرد «طامّه» مى گویند، و لذا به حوادث سخت و مصائب بزرگ که مملوّ از مشکلات است نیز «طامّه» اطلاق مى شود، و در اینجا اشاره به قیامت است که مملوّ از حوادث هولناک مى باشد و توصیف آن به «کُبرى» تأکید بیشترى درباره اهمیت و عظمت این حادثه بى نظیر است.
ریشه کلمه
- طمم (۱ بار)
قاموس قرآن
[نازعات:34-35]. طامّة از نامهاى قيامت است. و اصل آن غلبه و تجاوز است در مثل آمده: «جوى الوادى فطمّ على القرى» سيل جارى شد و قريهها را زير آب گرفت. على هذا علت تسميه قيامت به طامّة آن است كه بر هر چيز غلبه و برترى كند چنانكه به عنوان احاطه بر همه چيز فرموده: [غاشية:1]. كه غاشية به معنى احاطه كننده و پوشاننده است. در نهايه اصل طم را كثرت و بزرگى گفته است: يعنى چون حادثه بزرگ كه بر همه غالب است، آيد آن روز انسان كار خود را ياد كند، اين لفظ فقط يكبار در قرآن آمده است.
