شَاطِئ
از الکتاب
«شاطِىء» از مادّه «شَطء» به معناى ساحل است.
ریشه کلمه
- شطء (۲ بار)
قاموس قرآن
شاخه كوچك (جوانه) [فتح:29]. شطأ را اهل لغت فراخ النخل و الزرع گفتهاند منظور از آن شاخههاى كوچك و جوانهها است كه براى اولين بار از زمين يا از شاخه مىرويد يعنى مثل يارات محمد صلى اللّه عليه و آله و سلم در انجيل مانند زرعى است كه شاخك خود را رويانيد و نيرومند كرد تا سخت شد و بر ساقههاى خود ايستاد. بعضى از قراء آن را در آيه به فتح طاء خواندهاند. شاطى: جانب. حاشيه [قصص:30]. از حاشيه راست وادى در بقعه مبارك ار درخت ندا شد: اى موسى. اين كلمه تنها يكبار در قرآن يافته است .
