آيَة
«آیه» جمع «آى» در لغت، به معناى نشانه و علامت است.
تعبیر به «آیَةً بَیِّنَةً» (نشانه روشن) اشاره به آثار باقى مانده شهر «سدوم» است که طبق آیات قرآن در مسیر راه کاروان هاى مردم «حجاز» قرار داشت، و تا زمان ظهور پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)نیز باقى بود.
علامت. نشانه. عبرت. دليل. معجزه. در متن قرآن همه اين معانى را مىتوان يافت. ناگفته نماند معناى اصلى و حقيقى آيه، همان علامت و نشانه است چنانكه در قاموس و مفردات تصريح شده، معانى ديگر كه ذكر شد همه با معناى اصلى قابل جمع اند، و به قسمتى از كلمات قرآن كه از محلّى اغاز و به مقطعى ختم مىشود آيه گوئيم زيرا كه آن از نشانههاى خداوند است و بشر از آوردن نظير آن عاجز مىباشد، موجودات عالم را از آن جهت آيات اللّه مىگوئيم كه نشانههاى وجود خدا و صفات او هستند. در آيه [بقره:211] مراد از آيه معجزه است و در آيه [بقره:248] به معنى دليل است، و در كريمه [يونس:92] منظور از آن عبرت است و در آيه [آل عمران:7] مراد آيات قرآن است. در كريمه [شعراء:128] به عبارت، آيه اطلاق شده يعنى در هر مكان بلند عمارتى به بيهوده سرى بنا مىكنند؟!! درباره آيه شريفه چنين گفتهاند.
