الصّيْحَة
از الکتاب
«صیحه» در لغت به معناى «صداى عظیمى» است، که معمولاً از دهان انسان یا حیوانى بیرون مى آید، ولى اختصاص به آن ندارد، بلکه، هر گونه صداى عظیم را شامل مى شود.
«صَیْحَه» در اصل به معناى «شکافتن چوب یا لباس و برخاستن صدا» از آن است ، سپس در هر صداى بلند، و فریاد مانند، به کار رفته، گاه به معناى طول قامت نیز آمده، مثلاً گفته مى شود: بِأَرْضِ فُلان شَجَرٌ قَدْ صاحَ! «در فلان زمین درختى است که فریاد مى کشد» یعنى آن چنان طولانى شده، که گویى فریاد مى زند و مردم را به سوى خود مى خواند.
«صَیْحَة» در سوره «قمر» به معناى صداى عظیمى است که از آسمان برمى خیزد، و ممکن است اشاره به صاعقه وحشت زایى باشد که بر فراز شهر آنها در گرفت.
ریشه کلمه
- صيح (۱۳ بار)
