الْبَلَد
ریشه کلمه
- بلد (۱۹ بار)
قاموس قرآن
سرزمين [اعراف:58]، سرزمين پاك و خوب علفش به اذن پروردگارش مىرويد و سرزمينى كه خبيث است علف آن نمىرويد مگر بصعوبت. بايد دانست: بَلَد به معنى شهر نيست و معناى آن چنان كه از خود قرآن نيز بدست مىآيد، سرزمين و ديار است و در اصطلاح فعلى، عربها(سال 1390 قمرى هجرى) بمالك، بلاد مىگويند. در قاموس گويد: «اَلْبَلَدْ وَ الَبَلْدَة... كلّ قطعه من الارض مستخيرة عامرة اوغامرة» در اقرب الموارد آمده: «اَلْبَلَدْ وَ الْبَلْدَة كلّ موضع من الارض عامراً اوخلاء» راغب گفته: بلد مكانى است محدود و معين و محل انس به اجتماع ساكنين و اقامتشان، جمع آن بلد و بلدان است. [اعراف:57]، ابر را براى سرزمينى مرده سوق داديم و به واسطه آن آب نازل نموديم. [سباء:15] سرزمين دلچسب و خوش آيند و پروردگار چهره ساز [ق:36]، در سرزمينها راهها ساختند آيا فرارگاهى هست؟ در آيه [ابراهيم:35]، و آيات 1و2 سوره بلد - و 3 سوره تين - و 126 بقره - و 91 نمل كه نوعاً «بلد» را شهر مكّه گفتهاند، اگر سرزمين بگوئيم و از معنى اوّل خارج داشت، زيرا ديار و سرزمين شامل شهر نيز هست بقيّه مطلب در «قريه و مدينه» ديده شود.
