الرّقِيب
از الکتاب
ریشه کلمه
- رقب (۲۴ بار)
قاموس قرآن
از اسمائ حسناى خداوندى است و به معنى حافظ اعمال است طبرسى گويد: حافظى كه هيچ چيز از او پوشيده نيست صدوق در توحيد خود گفته: رقيب يعنى حافظ و فعيل به معنى فاعل است. ناگفته نماند: رقيب در قرآن فقط در سه محل درباره خداوند سبحان به كار رفته كه نقل مىشود: [نساء:1]. [احزاب:52]. [مائده:117]. دقّت در هر سه آيه روشن مىكند كه رقيب به معنى حافظ و عالم به اعمال است نه مطلق حافظ در مجمع از اين زيد نقا شده كه رقيب به معنى عالم است و گفته حافظ با عالم متقارباند. در دعاى 47 صحيفه آمده «لا يَعْزُبُ عَنْهُ عِلْمُ شَيىءٍ وَ هُوَ بِكُلِّ شَيْىءٍ مُحيطٌ وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَيْىءٍ رَقيْبٌ» اين كلام نيز مؤيد مطلب فوق است. پس خداوند رقيب است يعنى حافظ تمام اعمال است و چيزى از او پوشيده نيست. چنان كه در آيه [ق:18]. مراد از رقيب حافظ و ضابط اعمال و كلمات است.
