تَعِيَهَا
از الکتاب
«تَعِیَها» از مادّه «وعى» (بر وزن سعى) آن گونه که «راغب» در «مفردات» و «ابن منظور» در «لسان العرب» گفته اند: در اصل، به معناى نگهدارى چیزى در قلب است; سپس، به هر ظرفى «وعاء» گفته شده است; چون چیزى را در خود نگه مى دارد. و در آیه مورد بحث، این صفت براى گوش ها ذکر شده است; گوش هایى که حقایق را مى شنوند و در خود نگه مى دارند. یا به تعبیر دیگر، گاه انسان سخنى را مى شنود و فورا آن را از گوش بیرون مى افکند. همان طور که در تعبیرات عامیانه مى گوئیم از این گوش شنید و از گوش دیگر بیرون کرد; ولى، گاه روى آن اندیشه مى کند و در دل جاى مى دهد، و آن را چراغ راه زندگى خود مى شمرد. این چیزى است که از آن تعبیر به «وعى» مى شود.
