روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۷۱۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْفَرَائِضِ وَ الْمَوَارِيث

و روي الحسن بن محبوب عن علي بن رياب عن زراره قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ رَجُلٍ قُتِلَ وَ لَهُ أَخٌ فِي دَارِ اَلْهِجْرَةِ وَ أَخٌ آخَرُ فِي دَارِ اَلْبَدْوِ وَ لَمْ يُهَاجِرْ أَ رَأَيْتَ إِنْ عَفَا اَلْمُهَاجِرِيُّ وَ أَرَادَ اَلْبَدَوِيُّ أَنْ يَقْتُلَ أَ لَهُ ذَلِكَ فَقَالَ لَيْسَ لِلْبَدَوِيِّ أَنْ يَقْتُلَ مُهَاجِراً حَتَّى يُهَاجِرَ وَ إِنْ عَفَا اَلْمُهَاجِرُ فَإِنَّ عَفْوَهُ جَائِزٌ قُلْتُ لَهُ فَلِلْبَدَوِيِّ مِنَ اَلْمِيرَاثِ شَيْ‏ءٌ قَالَ وَ أَمَّا اَلْمِيرَاثُ فَلَهُ وَ لَهُ حَظُّهُ مِنْ دِيَةِ أَخِيهِ اَلْمَقْتُولِ إِنْ أُخِذَتِ اَلدِّيَةُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۲۵

و حسن بن محبوب، از علىّ بن رئاب، از زراره روايت كرده است كه گفت: از امام أبو جعفر باقر عليه السّلام در باره مردى سؤال كردم كه كشته شده است، در حالى كه برادرى در دار الهجرة و برادر ديگرى در دار البدو (صحرا) دارد كه اين برادر هنوز هجرت نكرده است، اكنون اگر آن برادر مهاجرى قاتل را عفو كند، و برادر بدوى اراده قتل او را داشته باشد، آيا او چنين حقّى دارد؟ امام فرمود: شخص بدوى حقّ ندارد كه شخص مهاجرى را بكشد، مگر آنگاه كه خود هجرت كند، و اگر مهاجر قاتل را عفو كند، عفو او جائز و نافذ است، گفتم: در اين صورت آيا آن بدوى از ميراث سهمى دارد؟ فرمود: امّا ميراث و سهم ديه برادر مقتول او، در صورتى كه بر گرفتن ديه توافق شود حقّ او است.