روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۴۹۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْوَصِيَّة

و روي سهل بن زياد عن محمد بن الوليد عن يونس بن يعقوب :

أَنَّ رَجُلاً كَانَ‏ بِهَمَذَانَ‏ ذَكَرَ أَنَّ أَبَاهُ مَاتَ وَ كَانَ لاَ يَعْرِفُ هَذَا اَلْأَمْرَ فَأَوْصَى بِوَصِيَّةٍ عِنْدَ اَلْمَوْتِ وَ أَوْصَى أَنْ يُعْطَى شَيْ‏ءٌ فِي سَبِيلِ اَللَّهِ فَسُئِلَ عَنْهُ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ كَيْفَ يُفْعَلُ بِهِ‏ وَ أَخْبَرْنَاهُ أَنَّهُ كَانَ لاَ يَعْرِفُ هَذَا اَلْأَمْرَ وَ أَوْصَى بِوَصِيَّةٍ عِنْدَ اَلْمَوْتِ فَقَالَ لَوْ أَنَّ رَجُلاً أَوْصَى إِلَيَّ أَنْ أَضَعَ مَالَهُ فِي‏ يَهُودِيٍ‏ أَوْ نَصْرَانِيٍ‏ لَوَضَعْتُهُ فِيهِمْ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ‏ فَمَنْ بَدَّلَهُ بَعْدَ مََا سَمِعَهُ فَإِنَّمََا إِثْمُهُ عَلَى اَلَّذِينَ يُبَدِّلُونَهُ إِنَّ اَللََّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ‏ فَانْظُرْ إِلَى مَنْ يَخْرُجُ فِي هَذِهِ اَلْوُجُوهِ يَعْنِي اَلثُّغُورَ فَابْعَثُوا بِهِ إِلَيْهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۲

و سهل بن زياد، از محمّد بن وليد، از يونس بن يعقوب روايت كرده است كه مردى كه در همدان ميزيست بيان كرد كه پدرش در حالى مرده است كه اين امر- يعنى امر ولايت و مقام ائمّه عليهم السّلام- را نميشناخته است، و در چنين وضع بهنگام وفات وصيّتى كرده است، و از آن جمله مقرّر داشته است كه چيزى از مال او را در راه خدا انفاق كنند، پس از امام صادق عليه السّلام سؤال شد كه در باره آن وصيّت و آن مال چه بايد كرد؟ و در ضمن سؤال به آن حضرت خبر داديم كه او بهنگام وصيّت نسبت به اين امر عارف نبوده است. امام عليه السّلام فرمود: اگر كسى به من وصيّت كند كه مالش را در جهت منفعت يكى از يهود يا نصارى قرار دهم هر آينه آن را در آن‏ جهت قرار خواهم داد، زيرا كه خداى عزّ و جلّ ميفرمايد: [وصيّت حقّى واجب (و تبديل ناپذير است)] پس كسى كه آن را مبدّل سازد، بعد از آنكه خود آن را شنيده باشد، گناه آن بگردن ايشانست، [زيرا خدا شنوا و دانا است‏]» پس بنگريد تا چه كسى به آن طرفها- يعنى مرزها- ميرود، تا آن مال را بسوى او بفرستيد.