روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۳۰۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي ابن محبوب عن ابي محمد الوابشي قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ قَوْمٍ اِدَّعَوْا عَلَى عَبْدٍ جِنَايَةً تُحِيطُ بِرَقَبَتِهِ فَأَقَرَّ اَلْعَبْدُ بِهَا قَالَ لاَ يَجُوزُ إِقْرَارُ اَلْعَبْدِ عَلَى سَيِّدِهِ قَالَ‏ فَإِنْ أَقَامُوا اَلْبَيِّنَةَ عَلَى مَا اِدَّعَوْا عَلَى اَلْعَبْدِ أَخَذُوا اَلْعَبْدَ بِهَا أَوْ يَفْتَدِيَهُ مَوْلاَهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۰۸

ابو محمّد عبد اللَّه بن سعيد وابشى گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم مردى بر عليه عبدى جنايتى را ادّعا كرد كه همه قيمت عبد را فرا ميگرفت، و خود عبد نيز اعتراف به جنايت داشت، فرمود: اقرار عبد بر ضرر و زيان مولايش نافذ نيست و فائده ندارد، اگر آن جماعت اقامه بيّنه و شاهد بر جنايت او كه ادّعا مى‏كنند كردند، برده را به غرامت جنايت مى‏گيرند، و صاحبش مبلغ ديه را مى‏پردازد و غلام را ميستاند.