روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۲۸۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ النِّكَاح

روي عبد الله بن جعفر الحميري عن الحسن بن مالك قال :

كَتَبْتُ إِلَى‏ أَبِي اَلْحَسَنِ ع‏ رَجُلٌ زَوَّجَ اِبْنَتَهُ مِنْ رَجُلٍ فَرَغِبَ فِيهِ ثُمَّ زَهِدَ فِيهِ بَعْدَ ذَلِكَ وَ أَحَبَّ أَنْ يُفَرِّقَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اِبْنَتِهِ وَ أَبَى اَلْخَتَنُ ذَلِكَ وَ لَمْ يُجِبْ إِلَى اَلطَّلاَقِ فَأَخَذَهُ بِمَهْرِ اِبْنَتِهِ لِيُجِيبَ إِلَى اَلطَّلاَقِ وَ مَذْهَبُ اَلْأَبِ اَلتَّخَلُّصُ مِنْهُ‏ فَلَمَّا أُخِذَ بِالْمَهْرِ أَجَابَ إِلَى اَلطَّلاَقِ فَكَتَبَ ع إِنْ كَانَ اَلزُّهْدُ مِنْ طَرِيقِ اَلدِّينِ فَلْيَعْمِدْ إِلَى اَلتَّخَلُّصِ‏ وَ إِنْ كَانَ غَيْرَهُ‏ فَلاَ يَتَعَرَّضْ لِذَلِكَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۷۸

حسن بن مالك گويد: بحضرت هادى عليه السّلام طيّ نامه‏اى نوشتم و پرسيدم مردى دختر خود را به شخصى كه او را پسنديده بود تزويج كرد بعد پشيمان شد و از داماد خوشش نيامد و خواست تا دختر را از او جدا كند درخواست طلاق كرد، داماد حاضر نشد، پدر دختر مهريّه‏اش را از وى مطالبه كرد و نظرش اين‏ بود كه وى بطلاق تن دردهد و داماد حاضر شد دختر را طلاق دهد اين كار چه صورت دارد؟، امام عليه السّلام در پاسخ نامه مرقوم فرمودند: اگر ناخشنودى بجهت امر مذهبى باشد مانعى ندارد كه بدين كار اقدام كند، ولى اگر جهت دنيائى دارد حقّ ندارد براى جدائى ميان دو حلال اقدامى بنمايد.