روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۹۳۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

روي الحسن بن محبوب عن ابي محمد الوابشي عن ابي عبد الله ع قال :

مَا مِنْ مُؤْمِنٍ يَمُوتُ فِي أَرْضِ غُرْبَةٍ تَغِيبُ عَنْهُ فِيهَا بَوَاكِيهِ إِلاَّ بَكَتْهُ بِقَاعُ اَلْأَرْضِ اَلَّتِي كَانَ يَعْبُدُ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهَا وَ بَكَتْهُ أَثْوَابُهُ وَ بَكَتْهُ أَبْوَابُ اَلسَّمَاءِ اَلَّتِي كَانَتْ يَصْعَدُ فِيهَا عَمَلُهُ وَ بَكَاهُ اَلْمَلَكَانِ اَلْمُوَكَّلاَنِ بِهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۸۱

حسن بن محبوب، از ابو محمد وابشى، از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است، كه گفت: مؤمنى نيست كه در سرزمين غربت بميرد، بى‏آنكه گريه‏كننده‏اى بر او بگريد، مگر آنكه قطعات زمينى كه خداى عز و جل را روى آن عبادت كرده است بر او گريه ميكنند، و جامه‏هايش بر او ميگريند، و درهاى آسمانى كه عملش از آن صعود ميكرده است بر او ميگريند. و همچنين دو فرشته‏اى كه بر او گماشته شده‏اند بر او گريه و مويه ميكنند.