روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۸۳۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي هارون بن خارجه عن محمد بن مسلم عن ابي جعفر ع قال :

كَانَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ إِذَا أَرَادَ اَلْخُرُوجَ إِلَى بَعْضِ أَمْوَالِهِ اِشْتَرَى اَلسَّلاَمَةَ مِنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِمَا تَيَسَّرَ لَهُ وَ يَكُونُ ذَلِكَ إِذَا وَضَعَ رِجْلَهُ فِي اَلرِّكَابِ فَإِذَا سَلَّمَهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ اِنْصَرَفَ حَمِدَ اَللَّهَ تَعَالَى وَ شَكَرَهُ وَ تَصَدَّقَ بِمَا تَيَسَّرَ لَهُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۳۹

و هارون بن خارجه از محمد بن مسلم، از امام محمد باقر عليه السّلام روايت كرده است كه گفت: هر زمان كه علىّ بن الحسين عليهما السّلام ميخواست تا بيكى از باغات خود سفر كند. سلامت خود را به آنچه برايش ميسور بود ميخريد، و اين بهنگامى بود كه پاى خود را در ركاب ميگذاشت، پس چون خداى او را بسلامت ميداشت، و از سفر باز ميگشت خداى تعالى را ستايش ميكرد، و بهر اندازه كه برايش ميسور ميبود صدقه ميداد.