روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۷۸۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي حفص بن البختري عن ابي عبد الله ع :

فِيمَنْ أَصَابَ طَيْراً فِي‏ اَلْحَرَمِ‏ قَالَ إِنْ كَانَ مُسْتَوِيَ اَلْجَنَاحِ فَلْيُخَلِّ عَنْهُ وَ إِنْ كَانَ غَيْرَ مُسْتَوِي اَلْجَنَاحِ نَتَفَهُ وَ أَطْعَمَهُ وَ أَسْقَاهُ فَإِذَا اِسْتَوَى جَنَاحَاهُ خَلَّى عَنْهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۱۹

و حفصن بن البخترىّ از امام صادق عليه السّلام در باره كسى كه پرنده‏اى را در حرم صيد كند روايت كرده است كه فرمود: اگر بالش درست باشد، بايد آزادش سازد، و اگر درست نبود بالش را برمى‏كند. و دانه و آب به او مى‏دهد و چون بالهايش درست شد رهايش مى‏كند. شرح: «غرض از بركندن بال تسريع در روئيدن آن است، و ظاهر روايت وجوبست، زيرا عبارت «بالش را برميكند» بمعنى «بايد بالش را بركند» است، و در زمينه همين خبر كافى بسند صحيح از داود بن فرقد روايت كرده است كه گفت: ما در مكّه نزد امام صادق عليه السّلام بوديم، و داود بن علىّ (عموى خليفه و حاكم مدينه) نيز در آنجا بود، و امام صادق عليه السّلام بمن فرمود: داود بن علىّ از من پرسيد رأى شما در باره قمرى‏هائى كه ما آنها را شكار كرده و بالهايشان را بريده‏ايم چيست؟ در پاسخش گفتم: آن پرنده بالش بركنده مى‏شود، و آب و دانه به آن داده مى‏شود، تا چون وضعش درست شد آزاد مى‏گردد.