روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۳۰۸۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-صَلَاةٌ أُخْرَى لِلْحَاجَة

: 

كَانَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع إِذَا حَزَنَهُ أَمْرٌ لَبِسَ ثَوْبَيْنِ مِنْ أَغْلَظِ ثِيَابِهِ وَ أَخْشَنِهَا ثُمَّ رَكَعَ فِي آخِرِ اَللَّيْلِ رَكْعَتَيْنِ حَتَّى إِذَا كَانَ فِي آخِرِ سَجْدَةٍ مِنْ سُجُودِهِ سَبَّحَ اَللَّهَ مِائَةَ تَسْبِيحَةٍ وَ حَمِدَ اَللَّهَ مِائَةَ مَرَّةٍ وَ هَلَّلَ اَللَّهَ مِائَةَ مَرَّةٍ وَ كَبَّرَ اَللَّهَ مِائَةَ مَرَّةٍ ثُمَّ يَعْتَرِفُ بِذُنُوبِهِ كُلِّهَا مَا عَرَفَ مِنْهَا أَقَرَّ لَهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بِهِ فِي سُجُودِهِ وَ مَا لَمْ يَذْكُرْ مِنْهَا اِعْتَرَفَ بِهِ جُمْلَةً ثُمَّ يَدْعُو اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ يُفْضِي بِرُكْبَتَيْهِ إِلَى اَلْأَرْضِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۸۱

امام سجّاد عليه السّلام را معمول چنين بود كه هر گاه پيشامدى ايشان را غمگين مى‏ساخت آن حضرت دو جامه از زبرترين و خشن‏ترين جامه‏هايشان را بتن ميكرد. سپس در آخر شب دو ركعت نماز ميكرد و چون بسجده آخر نماز ميرفت صد بار «سبحان اللَّه»، و صد مرتبه «الحمد للَّه» و صد بار «لا إله إلّا اللَّه» و صد مرتبه «اللَّه اكبر» ميگفت و سپس به تقصيرهاى خويش در عبادت (يا قصورى كه‏ گاه واقع شده بود چون آن حضرت معصوم بود و خداوند متعال او را از خطا و نسيان نگه ميداشت) اعتراف مى‏نمود، آنچه را بخاطر داشت در سجده‏اش يكايك بر ميشمرد، و آنچه را بياد نميداشت يك جا و بطور كلّى اعتراف ميكرد آنگاه دعا ميفرمود در حالى كه زانوهاى خود را برهنه فرموده بر روى خاك مى‏نهاد.